W popularnym rozumieniu neolityczna Wenus traktowana jest jako prastary symbol płodności. Jeden z pierwszych przykładów male gaze’u. Katarzyna Górna przez wiele lat [w swojej twórczości] kwestionowała społeczne klisze i wizerunki kobiet, szczególnie w powiązaniu z kolejnymi okresami życia i związanymi z nimi stereotypowymi rolami. Zdarzało się, że sama pełniła jedną z nich na swoich zdjęciach, odbijając męskie spojrzenie. Teraz jej wczesne prace spoglądają na nią samą, gdy zajmuje już inne miejsce w tym tryptyku. Jednocześnie ona sama proponuje nie tylko krytyczny komentarz, ale i afirmatywne wyjście z tej konfrontacji.

otwarcie: 5.07.2025 (sobota), godz. 18.00
gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
język: wydarzenie w jęz. polskim; brak tłumaczenia na PJM; brak tłumaczenia na jęz. ukraiński i angielski
wystawa czynna do: 17.08.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

kurator: Antoni Burzyński

Według niektórych hipotez, które inspirują Katarzynę Górną, posążki kobiet z epoki kamienia były świadectwem nie ich reprodukcyjnej roli, lecz wysokiej pozycji społecznej, którą z wiekiem uzyskiwały. Była ona związana z ich szczególną rolą w późniejszym okresie życia – depozytariuszek wiedzy społeczności, osób organizujących zbiorową empatię, opiekunek.
Okres menopauzalny, który jest ważnym punktem odniesienia jej nowych projektów, artystka widzi jako uwalniający i produktywny. Proponując nowe spojrzenie na wiek i jego znaczenie w społeczeństwie, Górna zwraca się ku logice współistnienia. Jej nowe prace w równym stopniu odwołują się do symboli kulturowych, co do nowych spojrzeń badaczy na relację świata natury i człowieka, którą na nowo odkrywamy i redefiniujemy współcześnie. Tą szczególną, zapomnianą wartością, którą starsze kobiety wnosiły do pradawnej społeczności była pamięć ziemi.

Katarzyna Górna – polska artystka współczesna, jedna z czołowych przedstawicielek sztuki krytycznej, wywodzącej się z lat dziewięćdziesiątych. Jest jedną z absolwentek pracowni Grzegorza Kowalskiego. Posługuje się m.in. fotografią, instalacją i wideo. Twórczość Katarzyny Górnej opiera się na perspektywie kobiecego spojrzenia na rzeczywistość społeczną oraz symboliczne formy funkcjonowania obrazu kobiety w kulturze, jak napisał Karol Sienkiewicz. Jej spojrzenie porusza się po spektrum między krytycznością a czułością. Ważne miejsce w jej twórczości zajmuje również natura i wątki ekologiczne. W ostatnich latach skupia się rzeźbie i pracach wideo.

Brała udział w wystawach m.in. w: Biennale Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, PGS w Sopocie, CSW ZU, Bunkrze Sztuki, MOCAK-u, Muzeum Narodowym w Warszawie, Prague Biennale, NBK Berlin.

Katarzyna Górna jest również od wielu lat głęboko zaangażowana w działalność aktywistyczną na rzecz artystek i artystów.

Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Wystawa „Voices From Ukraine” ukazuje kryzysy współczesnego świata z perspektywy kraju broniącego się przed neoimperialną rosyjską agresją militarną. Osoby artystyczne z Ukrainy zwracają uwagę na różne aspekty tej rzeczywistości – od osobistych doświadczeń wojny po szerszy kontekst zagrożeń dla demokracji, wolności i środowiska.

osoby artystyczne: Kateryna Aliinyk, Katya Buchatska, Bohdan Bunchak, Vasylyna Burianyk, Dasha Chechushkova, David Chichkan, Nikita Kadan, Zhanna Kadyrova, Vlodko Kaufman, Kinder Album, Roman Khimei & Jarema Malashchuk, Yana Kononova, Yevhen Korshunov, Sofia Kozlova, Sasha Kurmaz, Olha Kuzyura, Natalia Lisova, Krystyna Melnyk, Sevilya Nariman-qizi, Denys Pankratov, Danylo Pavlij, Andrii Pidlisnyi, Kateryna Pokora, Anton Saenko, Sana Shahmuradova Tanska, Elena Subach, Karina Synytsia, Vasyl Tkachenko Lyakh

zespół kuratorski: Daryna Skrynnyk-Myska, Waldemar Tatarczuk, Mateusz Wszelaki

Galeria Labirynt 23.09-16.11.2025
BWA Wrocław 26.09.2025-25.01.2026
BWA Zielona Góra 4.09-23.11.2025

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Twórczość Kali Katharsis to nieustanna opowieść o kondycji życia ludzkiego. Nawiązując do mitologii, nauki, zmieniając znaczenia ikonografii sztuki, tworzy i kreuje świat, w którego centrum znajduje się człowiek, dość często mężczyzna. Nie jest to jednak przedstawiciel silnego, patriarchalnego społeczeństwa. Jest to osoba nie ukrywająca swoich emocji, często naga, bezbronna.

otwarcie: 20.06.2025 (piątek), godz. 19.00
gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
język: wydarzenie w języku polskim; tłumaczenie na jęz. ukraiński: Volodymir Dyshlevuk, tłumaczenie na jęz. angielski: Agata Oborska; brak tłumaczenia na PJM
wystawa czynna do: 20.07.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Wystawa zawiera prace przedstawiające cielesność w różnorodnych odsłonach, co może być nieodpowiednie dla wrażliwych widzów. Zalecany wiek osób zwiedzających 18+.

„Wstydu Nie Masz” ukazuje szeroki wachlarz twórczy – od rysunków w tuszu, węglu i ołówku, po malarstwo i grafikę warsztatową. Pośród subtelnych aktów i portretów m.in. jej byłego partnera, przyjaciela i mentora Dawida Hemke (Pan Ophelion), znajdujemy również osobistą opowieść artystki o poszukiwaniu swojej seksualności, tożsamości płciowej oraz miejsca wśród społeczności queerowej. Artystka dumnie ukazuje, że nie wstydzi się swoich doświadczeń, które zamyka na kartach papieru, tworząc własną „Niekończącą Się Opowieść”, gdzie świat fantazji spotyka się z realnym życiem.

Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Pożegnanie Szymona Popielca SzymON/OFF 2025, realizacja autonomiczna

Szymon Popielec (1989–2025), artysta intermedialny, performer. Urodził się w Szczebrzeszynie. Absolwent Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie. Dyplom zrealizował w pracowni prof. Jana Gryki. W latach 2011–2012 odbył stypendium na Uniwersytecie Konstantyna Filozofa w Nitrze. W roku 2021 zdobył Grand Prix w konkursie malarskim Lubelska Wiosna. Był doktorantem w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UMCS w Lublinie, gdzie pozostała mu już tylko obrona.

Brał udział w wielu wystawach zbiorowych: „Pejzaż malarstwa polskiego” (2023, Zachęta, Warszawa); „Kolekcja Sammlung Pustuła” (2023, BWA, Rzeszów); „S / PACE / S”, Robert Kuśmirowski, Mariusz Tarkawian, Szymon Popielec (2021, Galeria XX1, Warszawa); „No Budget Show” (kilka edycji, Kraków, Lublin, Kazimierz Dolny); „Marzenia (wio)senne (2018, Galeria Biała, Lublin); „Palindrom” (2015, PGS, Sopot). Miał również wystawy indywidualne: „Warstwy” (2024, Galeria XXI, Warszawa); „Częstotliwość Napięć” (2022, Galeria Kaplica, Orońsko); „Wo i Wa” – wraz z Julią Kral (2021, Galeria Terminal 08, Gorzów Wielkopolski), „Historia Księgi Pamiątkowej. Gryka/Tarkawian/Popielec”, Szymon Popielec wraz z Janem Gryką i Mariuszem Tarkawianem (2019, Studio KZMRZ, Kazimierz Dolny).

kiedy: 16.05-15.06.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
wstęp: wolny

W związku z trwającymi pracami związanymi ze zmianą ekspozycji na ponowne zwiedzanie wystaw zapraszamy w sobotę 10 maja od godz. 18.00.  A oto, co będzie można zobaczyć.

Wystawa „Jałowy bieg” Marty Zgierskiej to artystyczna opowieść o utracie sprawczości, zmęczeniu i jałowości codziennego wysiłku – pokazana poprzez fotografie i instalacje, które skupiają się na ciele, jego ograniczeniach i napięciach. To wizualna medytacja o kulturze pozornej produktywności i o pustyni jako metaforze wewnętrznej i zewnętrznej dezorientacji.

Z kolei „The Lemberg Machine” Dany Kaveliny to animowany film i instalacja poświęcone pamięci ofiar pogromów lwowskich z 1941 roku. Artystka, przywracając głos wskrzeszonym postaciom, tworzy poruszający, poetycki portret miasta naznaczonego traumą, splatając ze sobą historię, pamięć i osobiste doświadczenie.

otwarcie wystawy: 10.05.2025 (sobota), godz. 18.00
gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
język: wydarzenie w języku polskim; tłumaczenie na PJM: Ewelina Lachowska, tłumaczenie na jęz. ukraiński: Volodymir Dyshlevuk, tłumaczenie na jęz. angielski: Hubert Bania
wystawa czynna do: 13.07.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-20.00); wejścia na wystawę o godz.: 12.00, 14.00, 16.00, 18.00
wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

zespół kuratorski: Tal Schwartz, Waldemar Tatarczuk

„The Lemberg Machine” to wystawa ukraińskiej artystki Dany Kaveliny (ur. 1995), odkrywająca przeplatające się ze sobą historie Polaków, Ukraińców i Żydów we Lwowie (Lemberg) podczas drugiej wojny światowej. Sercem wystawy jest godzinny film Kaveliny – wyrazista i bezkompromisowa podróż w głąb wydarzeń towarzyszących niemieckiej okupacji 1941 r. i wynikających z niej brutalnych pogromów.

Kavelina z ukraińskiej perspektywy niestrudzenie docieka roli zarówno ofiar, jak i prześladowców. Jej dzieło mobilizuje widza do tego, by stawił czoła trudnym historiom, by oparł się pokusie uproszczenia lub uciszenia przeszłości. Za pomocą poetyckiego języka, ręcznie przygotowanych animacji oraz drobiazgowo zaprojektowanej scenografii artystka udziela głosu ofiarom i tworzy przestrzeń, w której pamięć staje się namacalna i etycznie nagląca.

Wystawa zawiera elementy filmowej scenografii – fragmenty wstrząsającego świata stworzonego przez samą artystkę – które umożliwiają odwiedzającym fizyczne zanurzenie się w atmosferze „The Lemberg Machine”.

Pokazy filmu odbędą się w wyznaczonych godzinach. Udostępnione wygodne siedzenia zachęcają odwiedzających do odkrywania dzieła w pełni.

W czasach, kiedy kwestie odpowiedzialności historycznej, narracje nacjonalistyczne i polityka pamięci kolejny raz kształtują dyskurs publiczny w różnych zakątkach Europy, praca Kaveliny wnosi głęboko osobistą, artystycznie rygorystyczną i politycznie donośną perspektywę.

Prezentacja filmu w Galerii Labirynt będzie jego polską premierą.

Film powstał na zamówienie festiwalu steirischer herbst ’23. W 2024 r. dołączył do zbiorów warszawskiego MSN.

Operator obrazu, montaż, postprodukcja: Mykhailo Chelnokov
Dekoratorki: Anna Nykytiuk, Uliana Pikhorovych
Animatorka: Olena Airiyants
Aktorka: Kateryna Turenko

Dana Kavelina (ur. 1995, Melitopol, Ukraina) to artystka i reżyserka filmowa. Pracuje z tekstem, malarstwem, grafiką, wideo oraz instalacją, tworzy animowane filmy badające osobiste i historyczne traumy oraz postrzeganie wojny poza oficjalnymi narracjami.

Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

otwarcie wystawy: 10.05.2025 (sobota), godz. 18.00
gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
język: wydarzenie w języku polskim; tłumaczenie na PJM: Ewelina Lachowska, tłumaczenie na jęz. ukraiński: Volodymir Dyshlevuk, tłumaczenie na jęz. angielski: Hubert Bania
wystawa czynna do: 22.06.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

kuratorka: Katarzyna Sagatowska

wydarzenia towarzyszące:

• 8.06.2025, godz. 16.00 (niedziela) Rozmowa o zmęczeniu, sztuce i jałowym biegu – spotkanie z Martą Zgierską i Katarzyną Sagatowską
• 14.06.2025, godz. 16.00 (sobota)  autorskie oprowadzanie po wystawie „Jałowy bieg”

Jałowy bieg to stan zawieszenia – przestrzeń, w której działanie nie prowadzi do zmiany, a energia rozprasza się w pustce. To utknięcie w systemie, w którym wysiłek nie przekłada się na postęp. To pulsacja bez efektu, rozpędzone koło, które niczego nie wprawia w ruch.

Wystawa łączy fotografie i instalacje przestrzenne, w których ciało mierzy się z ograniczeniem, powtarzalnością i napięciem. W kontekście narastającej niestabilności społecznej i ekologicznej staje się refleksją nad zmęczeniem, utratą sprawczości i próbą odnalezienia stanu, który nie byłby wyłącznie stratą energii.

Na pierwszy plan wystawy wysuwa się motyw pustynnienia – piasek zgrzyta w zębach i osadza się na wargach, ciężar narasta od środka. To opowieść o osobistej porażce, kulturowym wysychaniu i utracie kierunku. Jałowienie dotyka nie tylko krajobrazu, ale i kobiecego ciała – wyczerpanego oczekiwaniami, podporządkowanego rytmom, które nie prowadzą do odnowy. Wystawa odziera kobiece doświadczenie z płodności – biologicznej i twórczej.

To także refleksja nad procesem: nad zmaganiem się z materią, myślami i własnym impasem rozgrywającym się na tle kultury sukcesu, nieustannego pośpiechu i często pozornej produktywności. Tu nie ma spektakularnych gestów. Jest monotonna walka z entropią, powtarzalność prób działania mimo świadomości, że wysiłek nie oznacza rezultatów.

Tymczasem pustynia po prostu jest – obojętna, rozciągnięta w czasie i przestrzeni jak płótno, z którego wymazano wszystkie znaki. Gdzie każdy krok grzęźnie w niestabilnym gruncie, piasek zasypuje oczy, a spierzchnięte usta przypominają o oskomie, o pragnieniu, którego nie da się zaspokoić. Pustynia jest przestrzenią dezorientacji, zamazywania pamięci, złudzeń, narastającej maligny. Jedyne co wokół i co w środku to pustka. Nie ma dróg – są tylko ślady, które gorący wiatr zasypuje szybciej, niż można je zostawić.

Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Otwarcie: 31.03.2025 (poniedziałek), godz. 19.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: polski, tłumaczenie na język angielski: Konrad Szulga; tłumaczenie na PJM: Ewelina Lachowska. Brak tłumaczenia na język ukraiński.
Wystawa czynna do: 19.04.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Prof. Mieke Bal, jedna z najwybitniejszych badaczek kultury o bogatym dorobku akademickim, zaprezentuje się lubelskiej publiczności także jako artystka.

Instalacja wideo oraz fotografie składające się na wystawę nie tworzą linearnej narracji, lecz oferują rozproszone epizody, które – podobnie jak w powieści Cervantesa – są fragmentaryczne, niespójne i wielowarstwowe. Czas przestaje mieć znaczenie, a linearność opowieści jest zastąpiona przez powtarzalne, często bezcelowe działania bohaterów. Zwiedzający są zachęcani, by samodzielnie konstruować historie z elementów instalacji za każdym razem na nowo, odkrywając głębokie związki między przeszłością a teraźniejszością, ponieważ – jak mówi autorka ekspozycji za Françoise Davoine – „dawniej jest dziś”.

Jednym z kluczowych tematów wystawy jest kwestia niemożności opowiedzenia traumy. W wielu epizodach, jak „Jąkanie narracyjne” czy „Bezcelowy altruizm”, bohaterowie próbują opowiadać swoje historie, ale są zamknięci w traumatycznych doświadczeniach. Don Kichot staje się figurą nie tylko szaleństwa, ale także bezsilności wobec realiów współczesnego świata. Próbuje naprawić zło wokół siebie, ale jego działania często kończą się porażką – nie dlatego, że brakuje mu woli, lecz dlatego, że świat, w którym żyje jest zbyt skomplikowany, by zrozumieć jego szlachetne intencje.

Sztuka dla Mieke Bal staje się narzędziem badawczym,  a „obrazowe myślenie” pozwala zdiagnozować współczesne problemy (masowe migracje, przemoc, zniszczenie planety), zmusza do zastanowienia się nad nimi i szukania sposobów przeciwdziałania.

Wystawa wykorzystuje koncepcję empatii jako narzędzia do oddziaływania na widza w obliczu traumy i przemocy. Don Kichot, klasyczny „szalony rycerz”, zostaje przekształcony w „smutnego rycerza”, którego działania stają się wyrazem frustracji i bezsilności wobec cierpienia innych. Bal podkreśla, że pomimo pozornej bezcelowości prób niesienia pomocy, empatia pozostaje kluczowym narzędziem w walce z dehumanizacją.

(Mateusz Wszelaki)

kuratorki: Małgorzata Gamrat, Elżbieta Błotnicka-Mazur
współpraca: Mateusz Wszelaki
aranżacja: Waldemar Tatarczuk
koordynacja: Diana Kołczewska
realizacja: Rafał Garula, Jarosław Mitura, Adam Oroń
promocja: Alicja Gieleta
identyfikacja wizualna: Florentyna Nastaj

partnerzy: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Centrum Sztuki WRO

Więcej informacji: link do wydarzenia

Żegnamy wystawę „100 lat w Labiryncie”!

Kiedy: 9.03.2025 (niedziela), godz. 17.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Wstęp wolny

Po zamknięciu części historycznej, która gromadziła prace artystów i artystek związanych z Labiryntem w ciągu ostatniego półwiecza, główną rolę odgrywała na wystawie teraźniejszość i przyszłość. W ten sposób, poprzez kolejne rozdziały, zamiast pozostawać niezmiennym obiektem czy zatrzymanym w czasie kadrem, wystawa stała się opowieścią, otwartą przestrzenią. Na tej odsłonie ekspozycji eksplorowaliśmy, czym zajmują się obecnie młode osoby artystyczne i zaprosiliśmy je do aktywnego włączenia się w tworzenie Galerii w kolejnych 50 latach.

W trakcie finisażu odbędą się dwa performanse odwołujące się do tożsamości, natury i przeszłości. Osoby performerskie połączą osobiste doświadczenia z uniwersalnymi pytaniami o przetrwanie, zmienność oraz nasze związki z otaczającym światem. Spotkają się tu różne historie i perspektywy – queerowe wizje ekosystemów oraz refleksje nad czasem, pamięcią i tym, co ukształtowało nas na przestrzeni lat.

To zaproszenie do wspólnej podróży, która łączy przeszłość z teraźniejszością, aby móc pełniej wyobrazić sobie przyszłość. To idealne domknięcie narracji, która towarzyszyła wystawie.

Osoby performerskie:
Niko (on/ono) – samozwańcza osoba pisarska z pasją do samorozwoju, ciągłego próbowania nowych rzeczy, edukowania siebie i innych. Inspirację czerpie queerowej z ekologii. ⅓ kolektywu TransCendens, intersekcjonalnej anarchistycznej grupy osób neuroróżnorodnych działających z queerem i dla queeru.
Dar Savulayner (ono/jeno) – osoba aktywistyczna, emigrancka i transpłciowa.

Więcej o zamkniętej już części historycznej wystawy i dotychczasowych wydarzeniach towarzyszących przeczytacie tutaj.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Wernisaż: 7.03.2025 (piątek), godz. 19.00; autorskie oprowadzanie po wystawie: 8.03.2025 (sobota), godz. 14.00 (więcej)
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: wydarzenie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM: Marta Stępniak. Tłumaczenie na język ukraiński: Volodymyr Dyshlevuk. Brak tłumaczenia na język angielski.
Wystawa czynna do: 19.04.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Kuratorka: Monika Rejman

Artystka, pochodząca z niewielkiej wsi na granicy polsko-ukraińskiej, bada historię i kulturowe doświadczenia pogranicza jako część własnej tożsamości. Powstaje patchwork – wielobarwna tkanina łącząca osobiste wspomnienia i historię miejsca – składająca się z przydrożnych kapliczek, opustoszałych cerkwi, skrawków materiałów po babci, wspomnień dzieciństwa i śladów wielokulturowej przeszłości regionu.
Tytułowe „wiano” odwołuje się do dawnej tradycji wnoszenia posagu. Ciemierkiewicz ukazuje, jak ten symbol dawnych zwyczajów przeobraża się w kontekście współczesnych presji społecznych, migracji i patriarchalnych wzorców. Kontekstem do powstałych prac są zebrane przez artystkę herstorie kobiet – babek, sąsiadek i sióstr – splatające się z wieloetniczną historią regionu. Dla artystki „wiano” to nie biernie odziedziczony spadek, lecz rzeczywistość, którą stale przepracowuje.

Magdalena Ciemierkiewicz – artystka wizualna urodzona w 1992 w Rzeszowie. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2016), gdzie realizuje pracę doktorską pt. “Herstoria na wiele głosów” w pracowniach prof. Andrzeja Rysińskiego i prof. Krzysztofa Wodiczko. Kluczowe w jej twórczości jest doświadczenie kulturowe pogranicza polsko-ukraińskiego oraz osobista perspektywa. Dotyka tematów takich jak wielowymiarowa tożsamość, historie kobiet oraz przenikanie się kultur i form duchowości. Pracuje także z kontekstem trudnego dziedzictwa historycznego i form pamięci. Wykorzystuje różne media, m.in. tkaninę, grafikę, wideo i głos. W 2024 roku otrzymała nagrodę Claus Michaletz Preis (Niemcy). Swoje prace prezentowała m.in. w KVOST (Berlin, 2024), Tiger Strikes Asteroid (Los Angeles, 2024), ISCP (Nowy Jork, 2024), BWA Bydgoszcz (2024), Galerii Białej w Lublinie (2022), BWA Krosno (2022).

Wystawa stanowi podsumowanie kształcenia w Szkole Doktorskiej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Promotorem pracy doktorskiej pt. „Herstoria na wiele głosów” jest prof. Andrzej Rysiński.

Wystawa w ramach projektu „Proste pytania – trudne odpowiedzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Otwarcie wystawy: 17.01.2025 (piątek), godz. 19.00; after od 20.00: #artafterdark – Cezz & Kinga Rue [szczegóły]
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: wydarzenie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczy Ewelina Lachowska. Tłumaczenie na język ukraiński; tłumaczy Volodymyr Dyshlevuk. Tłumaczenie na język angielski; tłumaczy Hubert Bania.
Wystawa czynna do: 9.03.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

osoby artystyczne:

• Sebastian Bal, Marta Bogdańska, Karolina Burzak, Marcin Derda, Samuel Kłoda, Dawid Konopka, Bartosz Korszun, Kacper Kucharczyk, Suzette Lautreamont, Nicole Lipiński, Marianna Marszałkowska, Michał Myszkowski, Florentyna Nastaj, Ola Nenko
• Oskar Dawicki, Dariusz Fodczuk, Arti Grabowski, Kali Katharsis, Katarzyna Kozyra, Aleksandra Kubiak, Milkbaby, Przemysław Piniak, Filipka Rutkowska, Bożna Wydrowska
• Katarzyna Bogusz, Kacper Greń i Kuba Szreder, Konrad Gubała, Michał Iwański, Alicja Kochanowicz i Maciej Kwietnicki, Maciej Nowacki, Weronika Nowojska, Tomek Paszkowicz, Hanna Shumska, Paula Szymańska

zespół kuratorski: Waldemar Tatarczuk, Mateusz Wszelaki

Nowa odsłona wystawy „100 lat w Labiryncie – otwarta przestrzeń” znowu staje się miejscem spotkania różnych języków i mediów artystycznych, eksplorując, czym zajmuje się młode pokolenie twórców i twórczyń. Prace prezentowane w tej części wystawy, wybrane w drodze otwartego naboru, reprezentują szeroki wachlarz dziedzin – od sztuk wizualnych, przez instalacje, po nowe technologie i performans. To różnorodność, która staje się kluczowym punktem do refleksji nad współczesną sztuką.

Wystawa jest próbą zrozumienia, w jaki sposób młode osoby artystyczne łączą pozornie przeciwstawne wątki, szukając nowych ścieżek twórczości. Ich prace otwierają dialog między tradycją a nowoczesnością, lokalnością a globalizmem, emocjonalnością a technologią. Dążenie do badania tych relacji nie jest tylko teoretycznym ćwiczeniem, lecz konkretnym, praktycznym krokiem ku kreowaniu nowego, młodego pokolenia artystycznego, które nie boi się przekraczać granic i redefiniować kanonów sztuki. Kuratorską powinnością w przypadku tej ekspozycji nie jest szukanie stycznej narracji, a odczytanie z jakimi nastrojami mamy do czynienia.

Labirynt jako instytucja pozostaje wierny swojej misji otwartości i ciągłej zmiany. Wystawa, podobnie jak galeria, to żywa struktura, w której kolejne pokolenia twórców nie tylko czerpią z przeszłości, ale również kreują nowe konteksty i znaczenia, dostosowane do współczesnych wyzwań.

Więcej o zamkniętej już części historycznej wystawy i dotychczasowych wydarzeniach towarzyszących przeczytacie tutaj.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Tytułowa krew odnosi się do głównego surowca energetycznego, jakim jest ropa, i jej roli w obiegu międzynarodowym. Brudna, bo jej zastosowanie obróciło się przeciwko ludzkości i przyrodzie. Za sprawą ropy cywilizacja prze do przodu, pociągając jednocześnie za sobą degradację środowiska naturalnego. Historia ropy to opowieść o konfliktach geopolitycznych, rozwoju cywilizacji, technologii, silnej konkurencji, dominacji i globalnym ociepleniu, degradacji środowiska naturalnego, w którym żyjemy. Ropa naftowa bywa dobrodziejką, a jednocześnie stała się sprawczynią niepokoju.

Otwarcie wystawy: 14.12.2024 (sobota), godz. 18.00
after: godz. 20.00 – madmapper [Sergey Novitskiy]
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Ewelina Lachowska. Tłumaczenie na język angielski; tłumacz: Hubert Bania, tłumaczenie na język ukraiński; tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk.
Wystawa czynna do: 23.02.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)
Kurator: Waldemar Tatarczuk

Bohaterką wystawy Barbary Gryki jest ropa naftowa – „brudna krew”, która krąży w żyłach postnaturalnego organizmu, jakim jest świat doby antropocenu.

Ropa to energia i życie. Ropa to śmierć, objawiająca się pod postacią skażenia środowiska, wojen surowcowych i widma katastrofy klimatycznej. Ropa to złoto nowoczesności – ale czarne, wydobywane z piekielnych czeluści ziemi.

Nie sposób opowiadać o ropie naftowej, nie mówiąc o współczesnym świecie – i vice versa. Opowieść, którą stworzyła Barbara Gryka, ma formę postinternetowej operetki przedstawionej w formie multimedialnej instalacji.

W centrum narracji artystka umieszcza postać Ignacego Łukasiewicza – Polaka z ormiańskimi korzeniami, od którego w XIX wieku zaczyna się trwająca do dziś cywilizacyjna epopeja napędzana ropą. To właśnie Łukasiewicz, romantyk i patriota z okresu zaborów, jako pierwszy rozpoznał kryjący się w tym surowcu nieograniczony potencjał, opracował pionierską metodę jego rafinacji i wynalazł lampę naftową, która rzuciła nowe światło na proces postępu. Pierwsze naftowe Eldorado powstało właśnie na dzisiejszych polskich ziemiach, w okolicach Krosna, gdzie Łukasiewicz zaczął eksploatować złoża ropy.

W narracji Barbary Gryki historyczna postać zmienia się w figurę mitologiczną: Łukasiewicz jest Prometeuszem. Artystka podąża za temperamentem wynalazcy i przedsiębiorcy, który na ropie zbił fortunę, ale zarazem był idealistą i filantropem. Łukasiewicz swoją rolę w społeczeństwie postrzegał właśnie w prometejskich kategoriach. Wierzył, że jego odkrycia zmienią świat na lepsze, pchną go na drogę postępu. Nie pomylił się, choć bez wątpienia postać świata, który powstał na fundamencie jego inwencji odbiega radykalnie od utopijnej wizji, którą sobie wyobrażał.

W „Brudnej krwi” pojawia się również Zeus. W antycznych wierzeniach ten bóg okrutnie ukarał Prometeusza za próbę przekazania ludziom boskich mocy. W pracy Barbary Gryki Zeus przybiera postać Rockefellera  – figury symbolizującej władzę pieniądza i zasadę chciwości. W tej wersji mitologicznej opowieści Prometeusz jest pracownikiem stacji benzynowej, na którą miliarder przybywa, by zatankować swój samochód.

Za pomocą animacji komputerowych, obrazów generowanych przez sztuczną inteligencję i montażu materiałów z internetu, Barbara Gryka tworzy wielowymiarową narrację, w której w ropie odbija się pełen sprzeczności obraz współczesnego świata. Ropa to surowiec o ogromnym wpływie na polityczną, ekonomiczną i ekologiczną rzeczywistość. Jednocześnie – wydobywana z głębin ziemi, pochodząca z otchłani czasu – jest materializacją prastarej, chtonicznej energii, która zostaje wyzwolona przez nowoczesnego człowieka. Źródła ropy są jednocześnie źródłami dobrobytu i nierówności, paliwem postępu i siłą napędową wojen. Narracja wystawy Gryki rozgrywa się zatem tu i teraz, ale zarazem w uniwersalnym wymiarze mitu. Dyskurs bohaterów artykułowany nie jest zaś prozą, lecz – jak w operze – w postaci poezji i pieśni, która jest być może jedyną formą zdolną pomieścić złożoność i ambiwalentny charakter naftowej materii.

animacje 3D: Barbara Gryka, Agata Konarska, Daniil Revkovskyi
tekst opery: Aleksandra Konarska
kompozytor: Piotr Michalczuk
wideo z materiałów archiwalnych i ai: Daniil Revkovskyi
program edukacyjny: Patryk Dariusz Gacki, Maciej Kryński
śpiewacy: Łukasz Konieczny, Anna Werecka
rap: Jan Albert Cieślak, Paweł Bednarczyk-Bahus
operator: Marcin Polar

Sfinansowano ze środków Fundacji Artystyczna Podróż Hestii.
Partner: Fundacja Artystyczna Podróż Hestii i STU ERGO Hestia S.A.

„Jad. Elektrownia wodna” to nowa wystawa jednego z najciekawszych współczesnych artystów ukraińskich Daniila Revkovskyiego. Głównym bohaterem projektu jest fikcyjna postać Leonida Karensky’ego, z pieczołowicie wykreowaną biografią specjalnie na potrzeby wystawy. Ekspozycja jest zapowiedzią większego projektu artysty o muzyce lat 70.

Otwarcie wystawy: 6.12.2024 (piątek), godz. 20.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Jolanta Gromada. Tłumaczenie na język ukraiński; tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Tłumaczenie na język angielski; tłumacz: Hubert Bania.
Wystawa czynna do: 5.01.2025 (wt.-niedz.), godz. 12.00-19.00
Wstęp: wolny

Kurator: Waldemar Tatarczuk

Daniil Revkovskyi kreuje biografię Leonida Karensky’ego, który pracował w elektrowni wodnej w Dnieprze, a w wolnym czasie współtworzył zespół muzyczny. Od początku 1974 roku miał wizje przyszłości swojego nienarodzonego dziecka, od jego rozwoju w łonie matki do śmierci w trolejbusie przy elektrowni wodnej w 2024 roku. Te obsesyjne myśli doprowadziły go do popełnienia samobójstwa w grudniu 1974 roku. Projekt jest trailerem większej pracy o zespołach muzycznych lat 70. Efektem końcowym będzie występ dwóch zespołów muzycznych z piosenkami o pogodzie.

Daniil Revkovskyі pochodzi z Charkowa na Ukrainie, łączy różne formaty praktyk artystycznych (instalacje, rekonstrukcje, wideo, archiwa), badając konteksty i krajobrazy przemysłowych regionów Ukrainy. Ukończył Państwową Akademię Projektowania i Sztuki w Charkowie, specjalizując się w projektowaniu graficznym. Był nominowany do nagrody PinchukArtCentre w latach 2018, 2020 i 2022 w duecie z Andrijem Rachynskim. Zdobywcy nagrody publiczności PinchukArtCentre Prize 2020 za projekt „Hooligans”. W 2022 roku zdobyli główną nagrodę Allegro Prize. W 2024 r. Daniil Revkovskyi i Andriy Rachynskyi reprezentowali Ukrainę na 60. Biennale w Wenecji.

Rezydencja organizowana jest jako część projektu CreArt 3.0 #stringing_together, współfinansowanego w ramach programu Unii Europejskiej „Kreatywna Europa”.

Najnowsza wystawa Gabrieli Benedeti, którą od czwartku będzie można oglądać w Galerii Labirynt 2, wnikliwie bada relacje między człowiekiem, środowiskiem a przemysłem. Benedeti, znana z zaangażowanego podejścia do sztuki, prezentuje tym razem instalacje audio-wizualne. Artystka nie tylko dokumentuje i obserwuje, ale także konfrontuje publiczność z pytaniami o nasze wybory energetyczne. Jej wystawa to zaproszenie do refleksji nad odpowiedzialnością za środowisko i przyszłością planety.

Otwarcie wystawy: 5.12.2024 (czwartek), godz. 17.00
Gdzie: Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Jolanta Gromada. Tłumaczenie na język ukraiński; tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Tłumaczenie na język angielski; tłumacz: Hubert Bania.
Wystawa czynna: 6-8.12.2024 (pt.-niedz.), godz. 15.00-19.00
Wstęp wolny

Kuratorka: Magdalena Linkowska

Gabriela Benedeti jest uważną obserwatorką otoczenia, w którym tworzy. Sztuka jest dla niej zarówno pasją, jak i narzędziem zmian i dialogu. Benedeti w swojej praktyce artystycznej zajmuje się min. fotografią dokumentalną, autoportretem, sztuką wideo, czy techniką wideojokey.

Na obecnej wystawie artystka przedstawia audio-wizualne instalacje z użyciem wideo mappingu, gdzie przy użyciu węgla kamiennego i peletu drzewnego analizuje wpływ przemysłu energetycznego na naszą codzienność. Wykorzystując zaawansowane techniki wizualne i metaforyczne zestawienia, artystka dekonstruuje pojęcie „zrównoważonej energii”, zachęcając do krytycznej refleksji nad wyborami energetycznymi. Gabriela Benedeti w swoich instalacjach zestawia dwa pozornie odległe, lecz powiązane przemysły: węglowy w Polsce i produkcję pelletu drzewnego w Portugalii. Poprzez to porównanie ukazuje, że choć formy eksploatacji zasobów różnią się, ich skutki ekologiczne i społeczne są równie destrukcyjne.

Rezydencja organizowana jest jako część projektu CreArt 3.0 #stringing_together, współfinansowanego w ramach programu Unii Europejskiej „Kreatywna Europa”.

Gabriela Benedeti jest artystką wizualną, ma tytuł magistra cyfrowych studiów audiowizualnych Uniwersytetu w Aveiro (2017). W ciągu ostatnich lat zgłębia dziedzinę audiowizualną, badając jej różnorodne języki i techniki poprzez projekty skupione głównie na sektorach kultury, środowiska i edukacji. Na nowej wystawie Gabriela Benedeti poszerza swój repertuar artystyczny, eksperymentując z nowymi narzędziami i technikami, takimi jak mapowanie wideo i obwody elektryczne oparte na Arduino.

Poprzez swoją praktykę artystyczną pokazuje nierozerwalny związek między sztuką a życiem, wierząc, że jej dzieła nie tylko odzwierciedlają jej osobiste doświadczenia, ale także służą jako narzędzie do refleksji społecznej i środowiskowej. Prace Gabrieli Benedeti odzwierciedlają jej zaangażowanie zarówno jako artystki, jak i żywej istoty, przeplatając twórczą ekspresję z pilnym dyskursem środowiskowym.

Labirynt nie jest white cubem; ani fizycznie ani – tym bardziej – mentalnie. Poprzednie projekty zostawiają tu ślady, zarówno symboliczne, jak i fizyczne, sztuka pozostaje w ciągłym, krytycznym dialogu z rzeczywistością, która na bieżąco współtworzy program instytucji, otwartej na to, co nieprzewidziane.

W przeszłości Labiryntu obecne są wielkie postaci polskiej i międzynarodowej sztuki, ale w perspektywie „100 lat w Labiryncie” poprzednie pół wieku nie jest źródłem kultu przodków. Przeciwnie, jeżeli od artystycznych „przodków” i „przodkiń”, których prace zgromadzone są w historycznej części wystawy, można się czegoś nauczyć, to między innymi stronienia od jakichkolwiek kultów. A także pamiętania, że artefakty sztuki są wartościowe o tyle, o ile są nośnikami postaw, idei i międzyludzkich relacji. I tego, że mając wybór między buchalterią rynku sztuki a artystyczną biurokracją, najlepiej wybrać trzecią drogę.

Czy jest to uniwersalny przepis na artystyczną instytucję? Zapewne nie; nie każda galeria może, potrafi i chce być Labiryntem; nie każda też nim być powinna. Z drugiej strony w momencie, w którym tak gorąco dyskutujemy o przyszłości instytucji w Polsce, dobrze, że istnieje taka, która jest świadoma, że przyszłość – kolejne pół wieku – już trwa.

[Stach Szabłowski, fragment tekstu o wystawie „100 lat w Labiryncie”]

 

100 lat w Labiryncie

Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Wystawa czynna do: 5.01.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy

Kurator: Waldemar Tatarczuk

Wystawa „100 lat w Labiryncie” składa się z kilku części, które wchodzą ze sobą w dialog i jednocześnie tworzą odrębne światy. Pierwotnie były to: pierwsze 50; pomiędzy; drugie 50. Mowa jest zatem o Galerii Labirynt w latach 1974-2074. Po zamknięciu części historycznej, która gromadziła prace artystów i artystek związanych z Labiryntem w ciągu ostatniego półwiecza, główną rolę odgrywa na wystawie teraźniejszość i przyszłość. W ten sposób, poprzez kolejne rozdziały, zamiast pozostawać niezmiennym obiektem czy zatrzymanym w czasie kadrem, wystawa staje się opowieścią, otwartą przestrzenią. Nie chcemy bowiem wyłącznie celebrować przeszłości – byłoby to zaprzeczeniem idei Galerii Labirynt. Równie ważnym celem tej wystawy jest próba odpowiedzi na pytanie – co dalej, jakie ma być kolejne 50 lat?

A oto, co obecnie można oglądać w ramach wystawy „100 lat w Labiryncie”:

Pomiędzy

Tę część wystawy tworzą w dużej mierze prace wideo twórców i twórczyń, obecnych w programie Labiryntu w minionych latach.

Osoby artystyczne: Anna Baumgart, Wojciech Bąkowski, Przemek Branas, Oskar Dawicki, Katarzyna Górna; Barbara Gryka, Julia Golachowska, Jonasz Chlebowski; Sarah Hill, Paweł Korbus, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Joanna Rajkowska, R.E.P., Wiktor Stribog, Ala Urwał, Franek Warzywa i Młody Budda, Anna Zaradny

Otwarta przestrzeń

Każda osoba, która odwiedziła wystawę „100 lat w Labiryncie” w pierwszych tygodniach od jej otwarcia, widziała jedną salę wystawową wypełnioną pracami reprezentującymi pierwszą 50-kę, a także prace, które sytuują się „pomiędzy”. W drugiej sali nie było niczego poza pozostałościami po „Curorcie Vieniava” oraz pudłami. Po czterech tygodniach trwania wystawy pojawiły się tu nowe obiekty młodych osób artystycznych, które odpowiedziały na nasz open call.

Osoby artystyczne: Katarzyna Bogusz, Stanisława Fidor-Tatarczuk, Konrad Gubała, Kacper Greń i Kuba Szreder, Michał Iwański, Wiktoria Janowska, Alicja Kochanowicz i Maciej Kwietnicki, Kolektyw Łaski, Włodzimierz Maciejczyk, Irena Mykoliv, Weronika Nowojska, Tomek Paszkowicz, Maciej Nowacki, Hanna Shumska, Paula Szymańska, Dominika A. Wasilewska, Gabriela Żylińska

[więcej]

Blisko ciemności 2 [do 1.12]

Wystawa inspirowana filmem „Near dark” z 1987, w reżyserii Kathryn Bigelow. Podobnie jak w filmie, zamiast prostego gatunkowego chwytu, ekspozycja skupia się na doświadczeniu postaw artystycznych zainteresowanych przełamywaniem konwencji. Poszukiwania alternatywnych sposobów wyrażania własnej osobowości, negocjowania kwestii tożsamości i związanej z tym widzialności. Ekspozycja wyróżniona Nagrodą Specjalną Fundacji Sztuki Polskiej ING na Warsaw Gallery Weekend 2024.

Osoby artystyczne: Eliza Chojnacka, Klaudia Figura, Konrad Gubała, Czaro Malinkiewicz, Paweł Marcinek, Przemysław Piniak, Zuza Piekoszewska, Maria Pietras, Maryna Sakowska, Mikołaj Sobotka, Bartosz Zaskórski
Kurator: Przemek Sowiński / galeria Łęctwo

[więcej]

Więcej o zamkniętej już części historycznej wystawy i dotychczasowych wydarzeniach towarzyszących przeczytacie tutaj.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Honorowy patronat Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Zapraszamy na otwarcie wystawy i premierę filmu „Wolność” Ksenii Medwedetskiej. Podczas wernisażu odbędzie się prezentacja i dyskusja z osobami zaangażowanymi w proces tworzenia filmu.

Otwarcie wystawy: 8.11.2024 (piątek), godz. 18.00–20.30
Gdzie: Biblioteka Azyl Galerii Labirynt, ul. Lipowa 13 (wejście od ul. Ofiar Katynia)
Język: wydarzenie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Jolanta Gromada. Brak tłumaczenia na język angielski i język ukraiński.
Dostępność: Wydarzenie odbywa się na parterze, w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych.
Wystawa czynna do: 6.12.2024 (wt.-czw., godz. 13.00-18.00)
Wstęp wolny

Kolekcja ubrań artystycznych, mająca nazwę „Wolność”, ma na celu pokazać człowieka przechodzącego przez traumatyczne doświadczenie z emocjami i stanami wewnętrznymi towarzyszącymi temu procesowi, uwalniającego się od ciężarów na drodze do swojego szczęścia. Jednocześnie pokazuje ewolucję samopoczucia od desperacji i braku nadziei ku odzyskaniu harmonii i nawiązaniu kontaktu ze sobą. Każdy z pięciu strojów pokazuje pewien etap na tej drodze, przekazuje nastrój za pomocą elementów, wykorzystanych w tej pracy, wzorów, struktur, kolorów i kształtów. Ma również swoją historię i przekaz, bazujące na własnym doświadczeniu.

– W tej kolekcji podejmuję kwestię traumatycznego doświadczenia ogólnie, a nie jakąś konkretną traumę. Myślę, że stany, przekazane przeze mnie w tym projekcie, są dość powszechne i znane podczas przeżywania trudnych sytuacji, więc każdy będzie mógł dostrzec siebie i swoją sytuację w tym, co zobaczy. Być może ktoś potrzebuje wsparcia albo poczucia, że się nie jest samemu. Ważne jest też rozumienie tego, że trauma bądź doświadczenie traumatyczne kształci w nas pewne schematy zachowawcze, które nie są raczej pomocne, a nawet bardzo często są to wręcz destrukcyjne schematy. Rozumienie i akceptacja istnienia jakiegokolwiek problemu już jest dobrym początkiem prowadzącym do rozwiązania. Lecz różnica polega na tym, jakie to rozwiązanie – pisze osoba artystyczna.

Ksenia Medwedetska: – Cześć, nazywam się Xenia, jestem artystką, a moim narzędziem do przekazywania pomysłów światu jest włóczka i wełna! Pochodzę z Ukrainy, przeprowadziłam się do Polski na studia. Najpierw studiowałam na KUL-u, później przeniosłam się na studia zdalne na inną uczelnię. Swoje pasje łączę i nadaję kształt w postaci sztuki. Studiuję psychologię na uniwersytecie WSB-NLU w Nowym Sączu, a dzierganiem zajmuję się od 12 lat. Ten rodzaj rękodzieła wybrałam jako pasję jeszcze w dzieciństwie, a teraz nie potrafię wyobrazić dzień bez tworzenia. Jestem przekonana, że sztuka jest nie tylko zwierciadłem duszy, ale też potrafi uleczyć człowieka od trudnych doświadczeń. Tu właśnie jest temat mojej kolekcji ubrań „Wolność”.

Otwarcie wystawy: 23.10.2024 (środa), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Marta Stępniak. Tłumaczenie na język ukraiński, tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Brak tłumaczenia na język angielski.
Wystawa czynna do: 24.11.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Kurator: Waldemar Tatarczuk 

Sławomir Toman już podczas studiów na krakowskiej ASP zaczął malować obrazy, w których były prace kolegów i koleżanek z pracowni prof. Kunca. Skąd się to wzięło? Pracownia była dosyć mała a zdarzało się, że na zajęciach było wiele osób, które po prostu zasłaniały modela czy martwą naturę. Toman, nie przejmując się tym, malował to co widział, między innymi fragmenty obrazów, które zasłaniały to co było zadaniem przygotowanym przez profesora. Powstawały w ten sposób swoiste malarskie kolaże, tworzone z fragmentów, cytatów z prac innych artystów i artystek. Z czasem wyklarował się cykl „Art in Art”, którego kontynuacją jest obecna wystawa. Jest ona rodzajem hommage dla artystów i artystek, których prace zarezonowały z wrażliwością Tomana.

Większość obrazów na wystawie „Historie znane. Historie nieznane” odnosi się do dzieł z kolekcji Labiryntu. Są wśród nich prace artystów i artystek znanych, jak również takie, o których nie pamiętamy, a nazwiska autorów niewiele nam mówią. Toman, przeglądając dokumentację fotograficzną kolekcji, intuicyjnie wybierał prace, w których znajdował motywy, które już wcześniej pojawiały się w jego twórczości. Znaczenie miała dla niego ich wizualność, choć wiadomo, że za każdą z prac stoi osoba autorska, która ją stworzyła, jej historia i historia jej relacji z autorem wystawy i z Galerią Labirynt.

Wystawa towarzyszy ekspozycji „100 lat w Labiryncie”.

Wydarzenie w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Kiedy: 12.10.2024 (sobota), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: wydarzenie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Ewelina Lachowska. Brak tłumaczenia na język ukraiński i angielski.
Wystawa czynna do: 5.01.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Każda osoba, która odwiedziła wystawę „100 lat w Labiryncie” widziała jedną salę wystawową wypełnioną pracami z pierwszej 50-ki, te które sytuują się pomiędzy, oraz pustą przestrzeń w drugiej z sal. Nie było w niej nic poza pozostałościami po „Curorcie Vieniava” na ścianach i podłodze oraz masa pudeł, które zapełniały przestrzeń galerii, nie wiadomo po co. Po czterech tygodniach trwania wystawy pojawią się tu nowe obiekty młodych osób artystycznych. Najpierw będą to prace tworzące wystawę „Blisko ciemności 2”, Galerii Łęctwo prezentowaną kilka dni temu na Warsaw Gallery Weekend 2024, a następnie dzieła młodych osób, które odpowiedziały na nasz open call. W ten sposób stopniowo zapełniamy otwartą przestrzeń, w której będziemy pokazywać twórczość młodych osób artystycznych, które, mamy nadzieję, nadadzą kształt drugiej 50-ce Galerii Labirynt.

Osoby artystyczne: Katarzyna Bogusz, Stanisława Fidor-Tatarczuk, Konrad Gubała, Kacper Greń i Kuba Szreder, Michał Iwański, Wiktoria Janowska, Alicja Kochanowicz i Maciej Kwietnicki, Kolektyw Łaski, Włodzimierz Maciejczyk, Irena Mykoliv, Weronika Nowojska, Tomek Paszkowicz, Maciej Nowacki, Hanna Shumska, Paula Szymańska, Dominika A. Wasilewska, Gabriela Żylińska

Wydarzenie w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Honorowy patronat Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Otwarcie wystawy: 11.10.2024, godz. 18.00; after: Ciężki Brokat „EPOKA SIANA” (dla osób, które będą na wernisażu, na imprezę wstęp wolny)
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Ewelina Lachowska. Brak tłumaczenia na język ukraiński i angielski.
Wystawa czynna do: 1.12.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

osoby artystyczne: Eliza Chojnacka, Klaudia Figura, Konrad Gubała, Czaro Malinkiewicz, Paweł Marcinek, Przemysław Piniak, Zuza Piekoszewska, Maria Pietras, Maryna Sakowska, Mikołaj Sobotka, Bartosz Zaskórski

kurator: Przemek Sowiński / galeria Łęctwo

Nagroda Specjalna Fundacji Sztuki Polskiej ING na Warsaw Gallery Weekend 2024

Wystawa inspirowana filmem „Near dark” z 1987, w reżyserii Kathryn Bigelow, jest drugą częścią, właściwie intuicyjną próbą przeniesienia filmowej narracji na pole sztuki. Sam film Bigelow, choć wtedy niedoceniony – idealnie wpisywał się klimat lat osiemdziesiątych, w których dominowały filmy grozy jako metafora młodzieńczych przemian i dojrzewania. Reklamowany przez producentów jako horror o wampirach, bardzo odbiega od tego, do czego zwykle jesteśmy przyzwyczajeni. Reżyserka całkowicie rezygnuje z przypisanej gatunkowi gotyckiej ikonografii, na rzecz bardziej nowoczesnego spojrzenia. W filmie nie pada również słowo „wampir”, oraz nie ma klasycznych scen, które miałyby przestraszyć widza. „Wampiry” w filmie Bigelow przypominają raczej grupę outsiderów, punków, wyrzutków zmuszonych poprzez swoją „przypadłość” do życia i funkcjonowania na obrzeżach normatywnego społeczeństwa. W nocy odżywiają się zabijając przypadkowe osoby, by za dnia dogorywać w tanich motelach z zasłoniętymi od słońca oknami. Razem tworzą specyficzną formułę rodziny, być może pogrążonej w chaosie, nihilistycznej i pozbawionej złudzeń, ale gotowej na wszystko by przetrwać. […]

Na samej wystawie również nie zobaczymy wampirów. Podobnie jak w filmie, zamiast prostego gatunkowego chwytu, ekspozycja skupia się na doświadczeniu postaw artystycznych zainteresowanych przełamywaniem konwencji. Poszukiwania alternatywnych sposobów wyrażania własnej osobowości, negocjowania kwestii tożsamości i związanej z tym widzialności. Prace łączy pojęcie transgresji i gotowości do przeżywania radykalnie nowych emocji, zarówno w kwestii używanych technik, eksperymentowania z materiałami, jak i osobistych doświadczeń. W rezultacie to co widzimy, zyskuje osobną, niejednoznaczną reprezentację wizualną, daleko wykraczającą poza pierwotne założenia. Pod zniekształconą formą wciąż wyczuwalne pozostają wątki znane z filmu: dorastanie, przynależność, stosunek do tradycyjnego modelu rodziny, relacje z innymi, czy definiowanie własnej tożsamości.

(fragm. tekstu kuratorskiego)

Wydarzenie w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Honorowy patronat Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Otwarcie wystawy: 14.09.2024 (sobota), godz. 18:00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim; tłumaczenie na język ukraiński, tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Brak tłumaczenia na PJM oraz na język angielski.
Wystawa czynna do: 13.10.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Kuratorka: Gabriela Gawęda

„Wojna i Pokój?” to tytuł wystawy ukraińskiej artystki i fotografki Aleny Grom w Galerii Labirynt. Grom jest kolejną rezydentką programu Lublin Station, realizowanego przez galerię we współpracy z Galerią Artsvit (Dniepr, Ukraina).

Alena Grom pracuje na przecięciu fotografii konceptualnej i reportażu społecznego. W swojej twórczości stosuje różne techniki wypowiedzi artystycznej: od reportażu po grę skojarzeń, tworzy wideo, kolaże, wykorzystując fotografie i archiwa innych osób. Wszystko to pomaga jej głębiej wyrazić idee i uczucia.

Tytuł wystawy pochodzi od książki „Wojna i Pokój”, którą Grom znalazła w 2014 roku, nieopodal ruin jednej ze szkół w obwodzie charkowskim, która została zniszczona przez bomby rosyjskie. Na wystawie artystka prezentuje prace z dwóch projektów – „Generation” i „The Banality of Evil” oraz związane z nimi projekcje wideo.

W pierwszym z nich Alena Grom dokumentuje codzienną rzeczywistość dzieci i młodych ludzi, które przeżyły okupację w rejonie Charkowa w 2014 roku. Podczas działań wojennych, infrastruktura i budynki mieszkalne zostały zniszczone, a tysiące ludzi, w tym dzieci, zostało rannych i zabitych. Są nie tylko ofiarami, ale także świadkami zbrodni i tragedii, które wciąż rozgrywają się na ich oczach.

Natomiast w projekcie „The Banality of Evil” artystka ukazuje Buczę w marcu 2022, która stała się miejscem masowego mordu ludności cywilnej. Grom udokumentowała popełniane zbrodnie przez stacjonujące na tym terenie wojsko rosyjskie. Na fotografiach nie widać mieszkańców ani żołnierzy, tylko to, co zostało w Buczy. Projekt zaczerpnął nazwę od eseju o tym samym tytule, napisanym przez filozofkę Hannah Arendt. Koncepcja zła, tak jak ją definiowała Arendt, pomaga lepiej zrozumieć jak złożona jest ludzka natura, i że zło może przejawiać się w codziennych, rutynowych czynnościach ludzi, którzy wykonują swoje obowiązki bez refleksji nad moralnymi konsekwencjami swoich działań.

Prace zarówno fotograficzne, jak i wideo Aleny Grom skłaniają do refleksji nad tym, jak każdy może być trybikiem w machinie zła, gdy patrzymy bezrefleksyjnie na otaczającą rzeczywistość. Wystawa „Wojna i Pokój?” zachęca do myślenia o współczesnym świecie, o odpowiedzialności za nasze działania i nadziei na odbudowę w czasach kryzysów.

Alena Grom jest ukraińską artystką i fotografką dokumentalną pochodzącą z Doniecka. Pracuje na przecięciu fotografii konceptualnej i reportażu społecznego. W kwietniu 2014 r. opuściła rodzinne miasto z powodu rosyjskiej okupacji wschodniej Ukrainy, co wpłynęło na kierunek jej twórczości. Jednym z głównych tematów jej prac jest życie mimo wszystko. Od 2016 r. skupia się na ludziach i miejscach dotkniętych rosyjską agresją. Od 2017 r. mieszka w Buczy. Projekty Aleny Grom były prezentowane w Ukrainie, USA, w różnych miejscach w Australii, Europie i Azji. Jej prace zostały uhonorowane wieloma międzynarodowymi nagrodami i wyróżnieniami fotograficznymi.

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Otwarcie wystawy: 14.09.2024 (sobota), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim; tłumaczenie na język ukraiński, tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Brak tłumaczenia na PJM oraz na język angielski.
Wystawa czynna do: 3.11.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

STRONA WYSTAWY

WYDARZENIA TOWARZYSZĄCE

• Katarzyna Wyszyńska „Nakrviam lakierem” – każda chętna osoba będzie mogła podczas wernisażu oddać się w ręce Katarzyny Wyszyńskiej i zrobić sobie pamiątkowe zdobienie na paznokciu. | 14.09.2024 oraz 11.10.2024
• Ewa Zarzycka „Mapa sztuki” – performans | 9.10.2024, godz. 18.00 (więcej)
• Józef Robakowski „Uderzenie sztuki” – projekcja i spotkanie z artystą | 9.10.2024, godz. 19.00 (więcej)
• „Blisko ciemności 2” – wystawa | wernisaż: 11.10.2024, godz. 18.00 (więcej)
• Ciężki Brokat „EPOKA SIANA” – impreza muzyczna | 11.10.2024, godz. 22.00 (więcej)
• Zróbmy Labirynt! – warsztaty z Ignacym Hryniewiczem | 12.10.2024, godz. 15.00 (więcej)
• 100 lat w Labiryncie – otwarta przestrzeń | 3 otwarcie: 12.10.2024, godz. 18.00 (więcej)
• Anda Rottenberg, Mirosław Bałka „Warszawa – Otwock – Lublin” | spotkanie: 13.10.2024, godz. 13.00 (więcej)
• Daniil Revkovskyi, Andrii Rachynskyi „Cywile. Inwazja” | pokaz filmu: 13.10.2024, godz. 15.00 (więcej)
• Sławomir Toman „Historie znane. Historie nieznane” | wernisaż: 23.10.2024, godz. 18.00 (więcej)

Minęło 50 lat od kiedy Andrzej Mroczek został szefem Galerii Labirynt. Były to wyjątkowe lata dla sztuki – performans, sztuka konceptualna, wideo, poezja konkretna, sztuka feministyczna, instalacje. Wszystko to i wiele więcej można było zobaczyć w lubelskiej galerii. Lublin odwiedzały i prezentowały tu swoje prace osoby artystyczne, które tworzą obecnie kanon sztuki współczesnej. Nazwa galerii stała się znana w środowiskach artystycznych całej Europy. A wszystko to dzięki bezkompromisowej postawie Andrzeja Mroczka, zaufaniu jakim darzyły go artystki i artyści oraz jego otwartości na eksperyment artystyczny. Na wystawie zobaczymy prace części z nich.

Nie chcemy jednak wyłącznie celebrować przeszłości – byłoby to zaprzeczeniem idei Galerii Labirynt. Równie ważnym celem tej wystawy jest próba odpowiedzi na pytanie – co dalej, jakie ma być kolejne 50 lat? Dlatego ponownie zapraszamy młode osoby z Lublina i nie tylko. Chcemy, aby Labirynt był ich miejscem. Dla nich chcemy rozszerzać pole naszej działalności. Nie chcemy zamykać się w granicach sztuk wizualnych, które już i tak od dawna przestały działać.

Labirynt to miejsce na działania młodych osób: muzyka, film, poezja, taniec, aktywizm, teatr, didżejing, drag, gotowanie, programowanie, imprezy, koncerty, ogrodnictwo, pszczelarstwo, ekologia, AI, sztuki wizualne – i co jeszcze? To zależy od nich, od ich wyobraźni i potrzeb.

W wystawie wezmą udział:

• pierwsze 50: Janusz Bałdyga, Mirosław Bałka, Lucjan Demidowski, Maria Fidor, Koji Kamoji, Zofia Kulik, Zdzisław Kwiatkowski, Przemysław Kwiek, Teresa Murak, Andrzej Polakowski, Małgorzata Potocka, Józef Robakowski, Zbigniew Warpechowski, Krzysztof Zarębski, Ewa Zarzycka
• prace z kolekcji Galerii Labirynt: Jan Berdyszak, Wojciech Bruszewski, Andrzej Dłużniewski, Krzysztof Klępka, Marek Konieczny, Andrzej Lachowicz, Natalia LL, Andrzej Partum, Maria Pinińska-Bereś, Zygmunt Rytka, Mikołaj Smoczyński, Kajetan Sosnowski, Jan Świdziński, Ryszard Winiarski, Anastazy Wiśniewski, Jan Ziemski
• pomiędzy: Anna Baumgart, Wojciech Bąkowski, Przemek Branas, Oskar Dawicki, Katarzyna Górna; Barbara Gryka, Julia Golachowska, Jonasz Chlebowski; Sarah Hill, Paweł Korbus, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Joanna Rajkowska, R.E.P., Wiktor Stribog, Ala Urwał, Franek Warzywa i Młody Budda, Anna Zaradny
• drugie 50: czekamy na propozycje młodych osób, które chcą mieć swój udział w drugiej 50-ce Labiryntu*

Kurator: Waldemar Tatarczuk

*Wyślij propozycję prac na wystawę wraz z bio na adres e-mail: 100lat@labirynt.com.

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Honorowy patronat Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

W głównej siedzibie Galerii Labirynt trwa zmiana ekspozycji.

Na zwiedzanie zapraszamy do Biblioteki Azyl. Wystawa „Nie wymyślaj, jeszcze Ci się odwidzi vol. 2” jest czynna do 29.08.2024 (wt.–czw.: 13.00–18.00).

„The Sky Is Open” to wynik bezprecedensowej współpracy wybitnych polskich artystów i artystek z ich kolegami z Ukrainy zainicjowanej przez Waldemara Tatarczuka.

Kiedy: 9–14.07.2024
Gdzie: MUZEUM NAD WISŁĄ
WYBRZEŻE KOŚCIUSZKOWSKIE 22 (SKWER KPT. S. SKIBNIEWSKIEGO „CUBRYNY”), WARSZAWA

Hasło, apel o zamknięcie nieba nad Ukrainą pojawiło się na początku rosyjskiej inwazji. Pełnoskalowa wojna trwa ponad dwa lata, ale w tym względzie nic się nie zmienia – niebo nadal jest źródłem zagrożenia dla Ukraińców i Ukrainek. W żadnej części kraju nie można czuć się bezpiecznie. Atak z powietrza może nastąpić w każdej chwili, śmiercionośne rakiety i drony docierają wszędzie. Wydawałoby się, że niebo jest takie samo bez względu na miejsce. Jednak niebo nad Ukrainą, tylko wyglądem przypomina to, które widzimy u nas.

Stało się to powodem zainicjowania projektu “The Sky Is Open”. Tatarczuk zwrócił się do ukraińskich artystek i artystów z prośbą o przesłanie zdjęć ukraińskiego nieba. Przekazał je artystom i artystkom z Polski, by dokonali swoich interwencji, stworzyli prace wykorzystując otrzymane fotografie. Powstała w ten sposób seria kilkunastu niezwykłych dzieł, które prezentujemy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

Udział w projekcie biorą:

1. Mirosław Bałka / Żanna Kadyrowa, One Day The Sun will Come, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, kolaż, 2023
2. Jakub Ciężki / David Chichkan, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba akrylowa, 2023
3. Elżbieta Jabłońska / Jarosław Futymski, a wszystko co istnieje jest miłością, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba akrylowa, 2023
4. Katarzyna Krakowiak / Żanna Kadyrowa, Żółć, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, żółta folia, 2023
5. Robert Kuśmirowski / Jarosław Futymski, Żanna Kadyrowa, Schody do nieba, obiekt, gramofon Sony, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, ołówek, 2023
6. Karol Radziszewski / David Chichkan, Bez tytułu I, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
7. Karol Radziszewski / David Chichkan, Bez tytułu II, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
8. Karol Radziszewski / Nikita Kadan, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
9. Karol Radziszewski / Żanna Kadyrova, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
10. Karol Radziszewski / Taras Kamennoy, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
11. Karol Radziszewski / Kinderalbum, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
12. Joanna Rajkowska / Jarosław Futymski, The Sky Is Open I, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, kolaż, 2023
13. Joanna Rajkowska / Taras Kamennoy, The Sky Is Open II, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, kolaż, 2023
14. Joanna Rajkowska / Kinderalbum, The Sky Is Open, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, kolaż, 2023
15. Wilhelm Sasnal / Nikita Kadan, Make Clouds Not Smoke, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba olejna, 2023
16. Jadwiga Sawicka / David Chichkan, Dzisiaj nikt nie umarł, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, farba akrylowa, 2023
17. Monika Sosnowska / Nikita Kadan, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, interwencja za pomocą ognia, 2023
18. Mariusz Tarkawian / Nikita Kadan, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, tusz, 2023
19. Mariusz Tarkawian / Taras Kamennoy, Bez tytułu, druk pigmentowy na papierze archiwalnym, tusz, 2023

Prezentowane prace są wystawione na sprzedaż. Dochód wesprze środowisko artystyczne w Ukrainie.
Kontakt w sprawie zakupu/szczegóły: info@theskyisopen.eu.

Organizatorzy: Galeria Labirynt we współpracy z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Międzywydziałowe Koło Naukowe Dolina Niesamowitości rozpracowuje motywy popularnej baśni o Jasiu i magicznej fasoli. Młode osoby artystyczne, podobnie jak Jaś często ryzykują, podejmując niepewne decyzje, licząc na łut szczęścia, który pozwoli im zaistnieć w świecie sztuki. W ich interpretacji magiczna fasola to metafora niepewnego przedsięwzięcia, jakim jest kariera artystyczna. Sprzedaż krowy za fasolę naznaczona jest podobnym ryzykiem jak ich wybory życiowe, które mogą być niezrozumiane i krytykowane przez innych, a w nich samych wywołują uczucie miotania się między poczuciem nadziei i beznadziei.

• Osoby artystyczne: Joanna Bocheńska, Ewa Dąbkowska, Kamila Kamińska, Ludwika Kowalewska, Julita Nastańska, Weronika Nowak, Weronika Nowojska, Patrycja Płóciennik, Angelika Rudak, Katarzyna Sporn, Ten Cza, Kacper Tomaszewski, Agata Włodarczyk
• Opieka kuratorska: Aleksandra Liput, Monika Rejman

Otwarcie wystawy: 5.07.2024 (piątek), godz. 18:00
Gdzie: Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, Lublin
Wystawa czynna do: 11.08.2024 (wt.–niedz., godz. 15.00–19.00)
Dostępność: Wystawa w przestrzeni niedostępnej dla osób z niepełnosprawnością motoryczną. Wystawa jest przyjazna sensorycznie dla osób wrażliwych na bodźce.
Wernisaż tłumaczony na PJM, tłumaczy: Jolanta Gromada. Wernisaż tłumaczony na język ukraiński, tłumaczy: Volodymyr Dyshlevuk.
Wstęp: bezpłatny

Międzywydziałowe Koło Naukowe Dolina Niesamowitości powstało w 2021 roku na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Osoby zrzeszone w Kole Naukowym zgłębiają zagadnienia krążące wokół pojęć takich jak niesamowitość, melancholia czy sentyment. Istotny jest również kontekst społeczny, funkcjonowanie młodych twórczyń i twórców w realiach późnego kapitalizmu i prekariatu. Wynikiem wspólnych badań i dyskusji są wystawy, często o charakterze site-specific, pokazują różne perspektywy i punkty widzenia, tworzące barwny wielogłos. Projekty Koła Naukowego były prezentowane między innymi w Galerii Promocyjnej, Osiedlu Jazdów oraz Galerii Turnus na Wolskiej. Osoby obecnie należące do Koła to studenci oraz absolwenci Wydziału Malarstwa, Grafiki oraz Scenografii. Opiekunką Koła Naukowego jest dr Aleksandra Liput.

Identyfikacja wizualna: Weronika Nowak

„Nie wymyślaj, jeszcze Ci się odwidzi vol.2” to druga edycja wystawy poświęconej twórczości osób transpłciowych i niebinarnych, skupiająca się na naszym lokalnym, lubelskim podwórku.

• Osoby artystyczne: Adi Wasilewski, Alek Sikorsky, Anastas Krusińska, Astrid Macieszko, Daniel Mazurek, Dasza Dar Klimovich, Ignacy Wolski, Ireneusz Janus, Leni Osuch-Cierniak, Nikodem Friedel, Vincent Burdan
• Osoby kuratorskie: Ariel Michalak, Karo Zorya Jazgarska

Otwarcie wystawy: 28.06.2024 (piątek), godz. 18.00
Gdzie: Biblioteka Azyl Galerii Labirynt, ul. Lipowa 13 (wejście od ul. Ofiar Katynia)
Wystawa czynna do: 29.08.2024 (wt.–czw.: 13.00–18.00)
Wstęp: wolny

Druga odsłona projektu „Nie wymyślaj, jeszcze Ci się odwidzi” porusza temat transpłciowości w relacji z czasem. Teoria „Queer temporality” mówi, że doświadczenia osób queerowych, takie jak coming out czy tranzycja płciowa, zakrzywiają czas, uniemożliwiając linearny rozwój życia. Stoi w kontrze do cisheteronormatywnych ram postrzegania i doświadczania czasu.

Permanentność czasu, analogiczna do permanentności queerowości, jest jednym z centralnych motywów prezentowanych na wystawie. Grupa tworząca projekt pracuje na pograniczu uniwersalnych doświadczeń, jednocześnie pamiętając, że każde z nich jest radykalnie jednostkowe. Prezentowane prace opowiadają o osobistej relacji osób autorskich z czasem w kontekście ich tożsamości płciowej, społecznej czy narodowej.

Rozmaite formy takie jak kolaż, instalacja, malarstwo, fotografia, tekst i rzeźba odzwierciedlają doświadczenia związane z procesem tranzycji oraz odkrywaniem swojej tożsamości. Grupa szuka miejsc, gdzie jej perspektywa stapia się w jednogłos, oraz momentów, w których wybrzmiewa indywidualność. W formie dialogu prace opowiadają o indywidualnych doświadczeniach osób uczestniczących w projekcie, które wzajemnie łączą się i przeplatają, ale zadają też pytania. Jak społeczeństwo, w którym żyjemy, i odgórnie ustalony bez głosu mniejszości proces tranzycji wpływają na przebieg życia osób transpłciowych? Jak radzić sobie z ciągłym czekaniem na coś, co nie zależy od nas, a jest niezbędne do życia?

Wspólnie zastanowimy się nad tym, czy czas może mieć wymiar polityczny, oraz czy możemy patrzeć na niego w kontekście przywileju.

Dostępność: Wydarzenie odbywa się na parterze, w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych. Wernisaż tłumaczony na PJM, tłumaczy: Marta Stępniak.

• Artystki UA: Katya Buchatska, Katya Libkind, Lucy Ivanova, Olha Marusyn, Anna Ivchenko, Inga Levi, Daria Molokoiedova, Marharyta Polovinko, Dasha Chechushkova, Olia Yeriemieieva, Sana Shahmuradova Tanska, Yuliia Danylevska, Kateryna Aliinyk, Viktoriia Rozentsveih, Karina Synytsia
  Artystki PL: Magdalena Franczak, Katarzyna Kozyra, Małgorzata Pawlak, Ewa Zarzycka, Marta Zgierska
• Zespół kuratorski: Alya Segal, Waldemar Tatarczuk
• Partnerzy: Galeria Artsvit w Ukrainie, Fundacja Katarzyny Kozyry

Otwarcie wystawy: 18.05.2024 (sobota), godz. 19.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Wystawa czynna do 18.08.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)

Wydarzenia towarzyszące:
18.05.2024 (sobota), godz. 20.00 – spotkanie, w którym udział wezmą: Anna Ivchenko, Katarzyna Kozyra, Inga Levi, Olha Marusyn, Iryna Polikarchuk, Alya Segal, Iga Szczepańska, Waldemar Tatarczuk, Olia Yeriemieieva; prowadzenie: Marta Czyż
19.05.2024 (niedziela), godz. 16.00 – perfomans Olyi Marusyn + oprowadzanie kuratorskie po wystawie  (więcej)

Secondary Archive to założony w Polsce projekt, który ma na celu badanie i archiwizację sztuki, która przez wiele lat i wieków nosiła piętno wtórności. W szczególności mówimy o twórczości kobiet. W tym roku Secondary Archive uzupełniło się o 15 nowych nazwisk ukraińskich artystek, które w swoich pracach podejmują tematykę wojenną.

Uczestniczki wystawy w swoich pracach nie przedstawiają jej bezpośrednio – zdjęcia z pola walki czy skutki rosyjskich ataków rakietowych na infrastrukturę cywilną Ukrainy dziś niestety nie robią już na nikim wrażenia. Utrata domu wskutek wojny, wymuszone przesiedlenia nie mogły nie wpłynąć na praktykę twórczą artystek. Odwołują się do wspomnień o domu i dzieciństwie oraz sprawdzają nowe możliwości praktyk upamiętniania.

Wojna podkreśla nie tylko znaczenie domu, ale także zmusza na nowo zastanowić się nad znaczeniem ziemi. Krajobraz, gleba, obszary geograficzne stały się jednymi z najczęstszych tematów, z którymi dziś pracują ukraińskie artystki.

Zresztą temat, do którego artystki zawsze się zwracały i robią to nadal, czyli ciało, również pojawia się przed nami w zniekształconej i zmienionej przez wojnę formie. Artystki na nowo zastanawiają się nad relacją z własnym ciałem, seksem, opieką oraz generycznym ciałem jako przedmiotem wojny.

W ramach wystawy z ukraińskimi artystkami podejmują dialog artystki z Polski, zajmujące się pokrewną tematyką: domem, ciałem, ziemią. Dzięki temu możemy zobaczyć głębsze powiązania kultury ukraińskiej i polskiej, tendencje w sztuce wschodnioeuropejskiej w podejmowaniu tematów drażliwych, a także porozmawiać o powszechnej solidarności kobiecej.

Projekt „Secondary Archive. Women Artists in War” jest wspierany przez Unię Europejską w ramach programu House of Europe.

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi. Audiodeskrypcja.
Otwarcie tłumaczone na język ukraiński, tłumaczenie: Volodymyr Dyshlevuk.

Różne części tożsamości osoby są często ukryte, gdy patrzymy na ludzkie ciało, nie zawsze widzimy jego niepełnosprawność czy pochodzenie etniczne, sytuację finansową, status uchodźczy. Wierzę w to, że ciała opowiadają wiele historii, poprzez blizny, zmiany, rozstępy, fałdy możemy wiele zobaczyć, jednak jeszcze więcej jest ukryte pod skórą i możemy tylko się zastanawiać, jakich fundamentalnych części osoby nie widzimy. Często postrzegamy ludzi przez pryzmat tylko jednej części ich tożsamości, widzimy osobę jako transpłciową, czarną czy grubą, ale zapominamy o tym, w jaki sposób te pojedyncze części się krzyżują z innymi i wpływają na siebie wzajemnie.

Otwarcie wystawy: 17.05.2024 (piątek), godz. 18.00
Gdzie: Biblioteka Azyl Galerii Labirynt, ul. Lipowa 13 (wejście od ul. Ofiar Katynia)
Wystawa czynna do: 20.06.2024 (wt.–czw.: 13.00–18.00)
Wstęp: wolny

Prace malarskie poświęcone są osobom, które nie spełniają sztywnych zasad popularnego kanonu piękna, pokazując wielowymiarowość ich tożsamości w perspektywie intersekcjonalnej. Wystawa jest sprzeciwem wobec sposobu, w jaki przedstawiane są w mediach queerowe ciała, jako jedynie zdrowe, białe, szczupłe czy umięśnione. Powstała z potrzeby pokazania tego, że queerowe osoby istnieją w każdej grupie i często są wielokrotnymi mniejszościami.

– Chciałom pokazać queerowe osoby, które są wielokrotnymi mniejszościami, nie tylko jako osoby LGBTQI+, ale jako wielowymiarowe osoby z różnymi doświadczeniami. Autorska poezja, która pojawia się na wystawie, nawiązuje do mojej relacji z ciałem i społeczeństwem, i do tego, jak odnalazłem moje ciało w naturze, i jak codziennie pomaga mi ona widzieć siebie w jej surowości i miękkości – mówi osoba autorska.

Karo Zorya Jazgarska (ona/on/ono) – ur. 1998, queerowa osoba artystyczna działająca głównie w malarstwie i rysunku. W swoich pracach porusza m.in. tematy transpłciowości, cielesności, grubości i relacji z ciałem. Absolwentka PLSP w Nałęczowie z dyplomem w specjalizacji formy użytkowe: wzornictwo i LSSiP w specjalizacji projektowanie ubioru z kolekcją no-waste. Z wykształcenia także terapeuta zajęciowy, ale swoją przyszłość wiąże ze sztuką. Szczególnie ważny jest dla niej intersekcjonalny feminizm, prawa reprodukcyjne i prawa osób z niepełnosprawnościami. Odnalezienie swojej wybranej rodziny w queerowej społeczności dało mu nową siłę i nadzieję. W wolnym czasie zajmuje się też upcyclingiem ubrań. Prywatnie uwielbia górskie strumyki i leżenie na hamaku z książką.

Dostępność: Wydarzenie odbywa się na parterze, w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych.

Poczucie niestabilności jutra odzwierciedla istotę naszej współczesnej egzystencji, gdzie wojna i straty stały się nieodłączną częścią ukraińskiego doświadczenia. Nieprzewidywalne okoliczności wojny podstępnie wywołanej przez rosję w 2014 roku pokrzyżowały nasze plany i nadzieje. Wspomnienia z przeszłości znikają, a nostalgia za okresem pokoju staje się wielkim ciężarem. Okupowane miasta zostają symbolami utraconego świata, a emocjonalne przemiany wprowadzają nas w labirynt, w którym rywalizują rzeczywistość i marzenia o wolnym życiu. Każdy obiekt na wystawie oddaje wrażenie niestabilności i nieprzewidywalności współczesnego życia, a także skłania do refleksji nad naszym współistnieniem z tragicznymi konsekwencjami wojny i strat.

Otwarcie: 26.04.2024 o godzinie 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, Lublin
Dostępność: Wystawa w przestrzeni niedostępnej dla osób z niepełnosprawnością motoryczną. Otwarcie tłumaczone na język ukraiński (tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk). Brak tłumaczenia na polski język migowy (PJM).
Osoby kuratorskie: Waldemar Tatarczuk, Gabriela Gawęda
Wystawa czynna do 26.05.2024 (wt.–niedz., godz. 15.00–19.00)
Wstęp: bezpłatny

Vartan Markarian urodził się, mieszka i pracuje w Połtawie w Ukrainie. Jest artystą interdyscyplinarnym, którego praktyka twórcza obejmuje szeroki zakres mediów artystycznych takich jak malarstwo, rysunek, instalacja, wideo i rzeczywistość wirtualna (VR).

Markarian bada obecność ludzi w miejskich, industrialnych przestrzeniach. Od wybuchu wojny w 2014 r. swoje twórcze działania buduje wokół tematyki posthumanizmu, koncentrując się na wojnie, emigracji, ekologii i synergii tych pojęć. Regularnie eksperymentuje z różnymi mediami, łącząc w swoich projektach aspekty techniczne i konceptualne. Od wybuchu pełnoskalowej inwazji jego działania dokumentują rzeczywistość i skupiają się na refleksjach dotyczących konsekwencji wojny spowodowanej rosyjską inwazją. Artysta bada stan, w którym znajduje się każdy człowiek w tych trudnych czasach – między egzystencją a śmiercią, wolontariatem a obroną ojczyzny – czasach, w których życie dzieli się na przedwojenne i wojenne.

Anatoly Belov to legenda queerowej sceny artystycznej Kijowa. Jego praktyka artystyczna w różnych okresach była związana z grafiką, street artem, performansem i filmem. Był jednym z założycieli grupy R.E.P., która stała się po Pomarańczowej Rewolucji ważnym środowiskiem artystycznym Ukrainy. Zyskał popularność dzięki muzyce elektronicznej. Zaczynał od muzyki performatywnej, tworząc zespół Penoplast, a od 2012 wspólnie z Goshą Babanskim tworzy pierwszy w Ukrainie queer-popowy projekt Lyudska Podoba. Podczas rezydencji w Galerii Labirynt zaczął tworzyć nową serię prac malarskich.

Podstawą jego metody twórczej jest osobiste doświadczenie, które najczęściej jest wspólne dla wielu osób ze społeczności LGBTQ+. Sztuka Belova staje się więc uniwersalna, a jednocześnie, dzięki różnorodności technik i mediów, wielowątkowa i poruszająca. Na wystawie w Bibliotece Azyl zobaczymy jego prace graficzne, filmy i najnowsze powstałe w Lublinie obrazy.

Po otwarciu wystawy w Bibliotece Azyl zapraszamy do Galerii Labirynt przy ul. Popiełuszki 5 na pokaz filmu oraz koncert Anatolija i afterparty.

Otwarcie wystawy: 12.04.2024 (piątek), godz. 19.00 [Biblioteka Azyl, ul. Lipowa 13]
Pokaz filmu: godz. 20.30 „Święto życia” (Feast of life), Anatoly Belov & Oksana Kazmina, 33′, 2015 [Galeria Labirynt]
Koncert: godz. 21.00 [Galeria Labirynt]
Wystawa czynna do: 11.05.2024 (wt.–sob.: 13.00–18.00)
Wstęp: wolny

Dostępność: Wystawa odbywa się na parterze, w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych. Tłumaczenie wydarzenia na PJM – Jolanta Gromada. Tłumaczenie na język ukraiński – Volodymyr Dyshlevuk.

Kamil, po przeprowadzce do stolicy, chcąc pozwolić sobie na odrobinę luksusu w postaci niezalegania z czynszem i spożywania regularnych posiłków, szuka pracy. Wiedziony swoją dawną, chłopięcą fascynacją, jak i eko-ambicjami weganina, postanawia zatrudnić się w charakterze śmieciarza. Podjęcie pracy jako ładowacz nieczystości stałych nie miało motywu artystycznego. Kamil po prostu chodził do roboty. Jego dzień charakteryzowały: wstawanie o trzeciej rano, wielogodzinne jazdy samochodem, taszczenie ciężkich kontenerów i narażenie na niespodziewany sparing ze szczurami. Ale, oczywiście, życie to nie tylko praca. Resztkami sił fizycznych i psychicznych Kamil randkował na Tinderze i uczył się podstaw jazzu na klarnecie.

Otwarcie: 22.03.2024 o godzinie 19.00
Gdzie: Galeria Labirynt, Popiełuszki 5, Lublin
Wystawa czynna do 5.05.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł (na wernisaż wstęp bezpłatny)

Kuratorka: Emilia Lipa

Na recyklingowo-multimedialnej wystawie Kamil Janczewski retrospektywnie przeżuwa zebrane doświadczenia z kilkumiesięcznego okresu bycia śmieciarzem. Światem, który chciałby posprzątać, jest przede wszystkim jego życie.

Kamil Janczewski urodził się w Gorzowie Wielkopolskim i tam chce być pochowany. Aktualnie mieszka w Warszawie. Lubi brzydką sztukę. Uczy się grać na pianinie i klarnecie.

Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje przenośnymi pętlami indukcyjnymi. Tłumaczenia: otwarcie tłumaczone na polski język migowy (tłumaczenie Jolanta Gromada) oraz na język ukraiński (Volodymyr Dyshlevuk).

Emilia Lipa, „Sprzątanie świata”, tekst kuratorski

Zgłębiając biblioteczne zbiory, Grupa Splendor zadaje sobie pytanie o swoje składniki bazowe. Poszukując czułych punktów, rzeczy ulubionych, słabości i bzików członkowie i członkinie kolektywu sięgają po pomoc do literatury. Odpowiedzi i wsparcie przynoszą im książki, wiersze i komiksy.

Punktem wyjścia do stworzenia wystawy był pomysł na wykreowanie własnych kompozycji słowno-obrazkowych, które miały urzeczywistnić się w postaci wiszących na ścianie półek. Osobiste opowieści na temat ciała i ducha, miłości do otaczającej nas natury i ludzi, a także frustracji i spełnienia będzie można odczytać z poszczególnych instalacji. Dzięki różnorodności spojrzeń i charakterów samych artystów i artystek, na wystawie będzie można odnaleźć siedem odmiennych historii.

Otwarcie wystawy: 8.03.2024 (piątek), godz. 18.00
Gdzie: Biblioteka Azyl Galerii Labirynt, ul. Lipowa 13, Lublin (wejście od ul. Ofiar Katynia)
Wystawa czynna do: 6.04.2024 (wt.–sob., godz. 13.00–18.00)
Wstęp: wolny

Kurator: Grzegorz Kozera

Grupa Splendor to septet artystyczny współtworzony przez Mariannę Stręk, Andrzeja Wieczorkiewicza, Angelikę Rudak, Ewę Dąbkowską, Aleksandrę Jastrzębską, Julię Perpetuę Piestrzyńską i Marię Gil. Twórcy i twórczynie wywodzą się z Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie podczas pandemii, odnaleźli i odnalazły we własnym gronie poczucie bezpieczeństwa i nieskrępowaną radość tworzenia. Cechują się różnorodnością postaw artystycznych i odrębnością przekonań. Punktów wspólnych poszukują podczas dialogu i współpracy, co owocuje tworzeniem nowych sytuacji artystycznych. Oprócz wystaw realizują open calle i wydarzenia muzyczne.

Wybrane wystawy:
„Hulaj dusza, Wisły nie ma” w Pawilonie Edukacyjnym Kamień nad Wisłą, Warszawa, 29.08-6.09.2022
„Obraz podręczny” w Galerii Widna, Kraków, 15-31.07.2022
„7 grzechów głównych” w Sklep Galeria Karowa, Warszawa, 25-30.05.2022
„Ciepło – Zimno” w Galerii Sztuki Współczesnej MD_S, Wrocław, 11.12.2021-2.01.2022
Wystawa poplenerowa w Galerii Przyszła Niedoszła, Warszawa, 2-9.10.2021

Dostępność: Wydarzenie odbywa się na parterze, w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych. Wydarzenie tłumaczone na PJM: Jolanta Gromada oraz na język ukraiński: Volodymyr Dyshlevuk.

Artyści i artystki: Mirosław Bałka, Tomasz Bielak, Bohdan Bunchak, Katarzyna Krakowiak, Pavlo Kovach jr, Dmytro Kupriyan, Robert Kuśmirowski, Alexander Len, Goshka Macuga, Denys Pankratov, Joanna Piotrowska, Agnieszka Polska, Sofiya Pomogaibo, Max Robotov i Lesia Khomenko, _mediaklub (Max Robotov, Ivan Svitlychnyi, Dmytro Tentiuk, Daria Maiier), Wilhelm Sasnal, Janek Simon, Bohdan Sokur, Monika Sosnowska, Lubomyr Tymkiv, Yurii Vovkohon, Artur Żmijewski

Kurator: Waldemar Tatarczuk

Otwarcie wystawy: 2.03.2024 (sobota), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Wystawa czynna do 5.05.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy (na wernisaż wstęp wolny)
Dostępność: informacja na dole strony

„To tylko wystawa”, kolejna wystawa sztuki nie zmieni sytuacji na froncie. Nie zmieni też stosunku wolnego świata do wojny w Ukrainie. Może jednak budzić niepokój, dać poczucie choć ułamka niepewności, w jakiej żyją miliony Ukraińców i Ukrainek narażonych na śmiercionośne rakiety wystrzeliwane przez putinowską armię.

Wystawa została otwarta 27 października 2023, ale nie było na niej żadnych prac, tylko architektura przygotowana na ich ekspozycję, przypominająca opuszczone, ciemne miasto. Otaczała ją projekcja słonecznego, jasnobłękitnego nieba, która co jakiś czas gasła, pogrążając wystawę w budzącej niepokój ciemności. To z nieba nadlatują rakiety i drony, to z nieba nadchodzi śmierć i zniszczenie. Ale tutaj, w Lublinie możemy czuć się bezpiecznie, ta wojna jest daleko. Jeszcze dalej jest od Berlina, Amsterdamu, Paryża, Nowego Jorku czy Budapesztu. W miarę upływu czasu wydaje się być coraz dalej. Zapominamy o niej albo staramy się zapomnieć. Przestaje być gorącym tematem dla mediów i zapracowanych, zajętych swoimi problemami mieszkańców wolnego świata.

Ale nie jest obojętna dla Ukraińców i Ukrainek – dla nich to być albo nie być. Również dla ukraińskich artystek i artystów, których część, walczących w ukraińskiej armii, pokazała swoje prace w drugiej odsłonie tej wystawy otwartej 12 stycznia 2024. Są wśród nich prace powstałe po 24 lutego 2022, ale nie tylko. Część z artystów-żołnierzy i artystek-żołnierek odłożyło swoją praktykę artystyczną na dalszy plan. Teraz ważniejsza jest walka o kraj i jego fizyczne przetrwanie. Ale również o wartości, w tym także o możliwość tworzenia, wolność słowa, prawa mniejszości, które według Putina stanowią zagrożenie dla rosji.

Rozumieją to też nie-ukraińscy artyści i artystki, które dołączą do wystawy w trzeciej odsłonie. Ich prace zobaczymy na tle ścian z projekcją tego czystego, błękitnego, „europejskiego” nieba. Ale ona nadal będzie gasnąć, a prace znikać w ciemnościach, próbując ostrzec nas, że rzeczywistość, w której żyje Ukraina może stać się naszym udziałem, jeśli nie pomożemy temu krajowi walczącemu z imperium zła. Nie chodzi tu o straszenie. Strach często zamiast racjonalnej reakcji powoduje wypieranie go do podświadomości lub zachęca do ustępstw. Chodzi o mobilizację do działania, o solidarność w walce ze złem, przed którym Ukraina broni nie tylko siebie, ale również nas.

Dostępność: Wystawa na parterze. Wystawa nieprzyjazna dla osób słabowidzących – na wystawie panuje półmrok i mrok. Czarnodruki z informacjami o wystawie dostępne przed wejściem na wystawę. Wystawa nieprzyjazna dla osób z nadwrażliwością sensoryczną – światła na wystawie zapalają się i gasną, w przestrzeni słychać głośne dudnienie i trzaski. Wystawa nieprzyjazna dla osób z niepełnosprawnością motoryczną – w przestrzeni wystawy rozmieszczone są ażurowe metalowe elementy oznaczone taśmą fluorescencyjną. Prosimy o zachowanie ostrożności. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi.

Otwarcie tłumaczone na język ukraiński, tłumaczenie: Volodymyr Dyshlevuk. Brak tłumaczenia na PJM.

„Nie da się naprawić spękań w wyschniętej warstwie” to wystawa kończąca dwumiesięczny pobyt Kariny Synytsi w ramach rezydencji Lublin Station odbytej w Galerii Labirynt.

Otwarcie: 23.02.2024 (piątek), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Dostępność: Wystawa na parterze. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje przenośnymi pętlami indukcyjnymi. Wernisaż tłumaczony na język ukraiński przez Volodymyra Dyshlevuka. Wydarzenie nie będzie tłumaczone na PJM. Na wystawie znajduje się kod QR zawierający opisy prac w PJM.
Wystawa czynna do 17.03.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł (na wernisaż wstęp bezpłatny)

Osoby kuratorskie: Waldemar Tatarczuk, Gabriela Gawęda

Punktem wyjścia wystawy są prace ukraińskiego artysty Mychajła Bojczuka (1882-1937) oraz jego uczniów zwanych Bojczukistami. Bojczuk inspirował się sztuką bizantyjską i łączył jej system obrazowania z ukraińską sztuką ludową. Wspólnie ze swoimi uczniami chcieli stworzyć jeden syntetyczny styl, w którym każdy rodzaj sztuki miał służyć wspólnej idei. Ich prace nie były sprzeczne z ideami rewolucji październikowej 1917 r., jednak według władz partii komunistycznych ich styl malarski był zbyt niezależny, zbyt prozachodni, zbyt formalistyczny, dlatego uznały szkołę Bojczuka za szkodliwą dla narodu radzieckiego i rozstrzelano go w 1937 r. wraz z żoną, Zofią Nalepińską-Bojczuk, oraz studentami, Iwanem Padałką i Wasylem Sedlarem.

Na wystawie znajdą się obrazy, animacja oraz fotografie, które zestawiają historie ukraińskiej sztuki lat 20. i 30. z czasami współczesnymi. Wielkoformatowe obrazy Synytsi odnoszą się do sztuki monumentalnej tamtych lat. Zamiast heroicznych postaci artystka przedstawia wyludnione rozległe pola. Stworzone przez nią krajobrazy nie są rzeczywistym odzwierciedleniem miejsc, na których toczą się walki. Miejsca sloganów propagandowych nawołujących do jednoczenia artystka zastąpiła pustką albo wiadomościami usłyszanymi od przyjaciół z wojska.

Niepewna przyszłość przedstawiona jest przez Karinę w przenikliwy sposób. „Nie da się naprawić spękań w wyschniętej warstwie” nawiązuje do uczuć oraz wątpliwości, jakie budzą w niej wiadomości z frontu wojennego. Celowe ataki na ludność cywilną podczas trwającej inwazji rosyjskiej na terenach Ukrainy skłaniają do myślenia o represjach społecznych w Związku Radzieckim. Jak długo będzie jeszcze trwała inwazja wojsk rosyjskich? Jak sprawić, aby pamięć o odrębnej ukraińskiej tożsamości narodowej i kulturowej przetrwała?

Karina Synytsia – artystka mieszkająca i pracująca w Kijowie. W 2019 ukończyła Miejską Szkołę Sztuki w Charkowie ze stopniem inżynierki ze specjalnością malarka-performerka/artystka-malarka, nauczycielka sztuki. W 2023 zdobyła dyplom licencjacki z malarstwa na Narodowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury (NAFAA). Głównym środkiem przekazu w jej pracy jest malarstwo. W twórczości stosuje też animację i wykorzystuje obiekty.  Karina często operuje prezentacją krajobrazu. Typowy dla jej regionu pejzaż jest dla niej narzędziem, za pomocą którego zbiera metaforyczne przedmioty bądź obrazy. Rezydentka Galerii Labirynt w ramach programu Lublin Station.

Otwarcie: 2.02.2024 (piątek), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. Popiełuszki 5, Lublin
Dostępność: Wystawa na parterze. Brak tłumaczenia otwarcia na PJM, język ukraiński oraz angielski.
Wystawa czynna do 03.03.2024 (wt.–niedz., godz. 12.00–19.00)
Wstęp wolny

Osoby artystyczne: Bartek Doroszuk, Yuliia Dovha, Luisa Dubey, Anatolij Gwozdiuk, Iryna Klyuk, Nastya Kovaliv, Nadiia Livinska, Włodzimierz Maciejczyk, Kornelia Malczarska, Martyna Niemyjska, Lisa Novikova, Stefania Nowicka, Agnieszka Pyć, Julia Rakoczy, Diana Reznikova, Izabela Sawicka, Anna Siemińska, Klaudia Sikora, Klaudia Skrobek, Natalia Smorongiewicz, Julia Stępień, Natalia Szostakiewicz, Anastasiia Tverdokhlib, Sandra Urbanek, Hanna Voranava

Podczas zajęć prowadzonych w przestrzeni wystawienniczej Galerii Labirynt w Lublinie, mieliśmy przyjemność pracy nad zastaną tkanką wystawienniczą, wygenerować propozycje równoległe do obecnych już obiektów sztuki, wyraźnych postaw twórczych, a nawet warstw estetycznych, widocznych zaraz po wejściu do budynku Galerii. W wielu przypadkach studenci mieli możliwość zrobienia prac o znacznie większych gabarytach niż tradycyjne formy i techniki tj. fotografia, rysunek czy malarstwo, i trudność wpisania się w dość zagospodarowaną już przestrzeń bogatym kalendarzem wystaw. Tytuł odnosi się do liczby 25. To liczba uczestników i uczestniczek wystawy. Liczbę 25 nazywa się anielskim numerem. Ten niesie ze sobą wibracje i atrybuty zarówno cyfry 2, jak i 5, a więc współpracę, zrozumienie, rozwagę oraz odwagę. Wskazuje również na nowe możliwości oraz okazje, które w efekcie poprowadzą do pozytywnych zmian w życiu.

Otwarcie wystawy: 12.01.2024 (piątek), godz. 19.00

Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin

Dostępność: Wystawa na parterze. Wystawa nieprzyjazna dla osób słabowidzących – na wystawie panuje półmrok i mrok. Czarnodruki z informacjami o wystawie dostępne przed wejściem na wystawę. Wystawa nieprzyjazna dla osób z nadwrażliwością sensoryczną – światła na wystawie zapalają się i gasną, w przestrzeni słychać głośne dudnienie i trzaski. Wystawa nieprzyjazna dla osób z niepełnosprawnością motoryczną – w przestrzeni wystawy rozmieszczone są ażurowe metalowe elementy oznaczone taśmą fluorescencyjną. Prosimy o zachowanie ostrożności. W księgarni można bezpłatnie wypożyczyć nauszniki wyciszające i wózek. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Galeria dysponuje 6 przenośnymi pętlami indukcyjnymi. Wernisaż tłumaczony na polski język migowy, tłumaczenie: Marta Stępniak. Otwarcie tłumaczone na język ukraiński, tłumaczenie: Volodymyr Dyshlevuk oraz język angielski, tłumaczenie: Aleksandra Surdacka.

Wystawa czynna do 31.03.2024 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)

Wstęp: do 31.01.2024 wstęp wolny, od 01.02.2024 wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy.
(na wernisaż wstęp wolny)

Artyści i artystki*: Bohdan Bunchak, Pavlo Kovach jr, Alexander Len, Denys Pankratov, Sofiya Pomogaibo, Max Robotov i Lesia Khomenko, _mediaklub (Max Robotov, Ivan Svitlychnyi, Dmytro Tentiuk, Daria Maiier), Bohdan Sokur, Lubomyr Tymkiv, Yurko Vovkohon.
*Lista będzie sukcesywnie uzupełniana o kolejne osoby biorące udział w wystawie.
Kurator: Waldemar Tatarczuk

„To tylko wystawa” w ramach Kyiv Biennale ‘23 została otwarta 27.10.2023. Do udziału zostały zaproszone osoby artystyczne służące w armii ukraińskiej, broniące kraju przed rosyjską agresją zbrojną. Początkowo nie było na niej żadnych prac, publiczność konfrontowała się z pustą przestrzenią. Zależało mi na tym, by spróbować choć w niewielkim stopniu pokazać jakiś aspekt wojny, która stała się rzeczywistością Ukrainek i Ukraińców. Żadna wystawa nie jest w stanie ukazać bezmiaru cierpienia, niesprawiedliwości, strachu, zagrożenia i tego wszystkiego, co niesie ze sobą wojna. Jedyne, co wydawało mi się możliwe to nieprzewidywalność i niepewność.

Na otwarciu 12 stycznia już zobaczymy prace. Część z nich powstała po 24 lutego, ale nie wszystkie. Wielu artystów i artystek ukraińskich po pełnoskalowej rosyjskiej agresji  “zawiesiło” działalność artystyczną, dotyczy to w szczególności osób, które wstąpiły do armii. Zdecydowały więc pokazać prace powstałe wcześniej. Jest to wystawa o wojnie, chociaż większość prac nie dotyczy jej bezpośrednio. Jest to wystawa o ludziach żyjących w rzeczywistości wojny.

Tekst: Waldemar Tatarczuk

Wejdź do prowokacyjnego świata „Dicktopii” – wystawy, która powraca do awangardowego ducha „Dickginy” – serii obrazów powstałych w Bakhmucie w 2020 roku, które musiały zostać porzucone, ponieważ artysta musiał opuścić swoje miejsce pracy. Prawdopodobnie zniszczone dzieła miały żywe odcienie tęczowej flagi, mające na celu zwrócenie uwagi na społeczność queerową w tym niedużym mieście. 

Otwarcie wystawy: 12.12.2023 (wtorek), godz. 18.00
Gdzie: Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, Lublin
Dostępność: Wystawa w przestrzeni niedostępnej dla osób z niepełnosprawnością motoryczną. Wystawa jest przyjazna sensorycznie dla osób wrażliwych na bodźce. Brak tłumaczenia na polski język migowy. Otwarcie tłumaczone na język ukraiński, tłumaczenie: Volodymyr Dyshlevuk.
Wystawa czynna: do 31.12.2023 (wt.–ndz., godz. 15.00–19.00)
Wstęp wolny.

Pomimo tragicznego losu „Dickginy”, „Dicktopia” wyłania się jako hołd, wprowadzając świeże perspektywy do ukrytej koncepcji z 2020 roku. Wykonane w przesiąkniętym kwasem, ulicznym stylu narracji, płótna rozwijają się jak gorączkowe psychodeliczne sny psilocybinowe po nocach szaleństwa i narkotycznej eksploracji. W tej prywatnej przestrzeni poznasz świat wyobraźni osoby artystycznej – i trzy święte ikony tego nowego królestwa: Toksyczność, Faszyzm i Binarność. Te „surrealistyczne postaci święte” poruszają się po patriarchalnej apokaliptycznej rzeczywistości, gotowe zniszczyć wszystko na swojej drodze. Początkowo pociągający, zwłaszcza w stanie podwyższonego napięcia, ujawniają swoją niebezpieczną naturę dopiero w ostatecznym objawieniu, pozostawiając osobom odwiedzającym zmaganie się z konsekwencjami ich uroku. 

„Dicktopia” zaprasza do znalezienia pocieszenia w obliczu niebezpiecznego uroku trzech enigmatycznych osób świętych. Podczas otwarcia wystawy zapraszamy do ucieleśnienia oporu przeciwko opresyjnym energiom.  Zapraszamy do obejrzenia prac podczas wspólnego tańca do nagranego wcześniej ambientowego setu.

Yevhen Trachuk jest queerową osobą artystyczną i aktywistyczną z Bakhmutu, obecnie mieszka w Kijowie. Praktyka artystyczna Trachuka rozpoczęła się w 2019 roku w ramach inicjatywy “DonbasQueer”.

Otwarcie: 8.12.2023 (piątek), godz. 19.00
Gdzie: Galeria Labirynt (przestrzeń Curortu Vieniava), ul. Popiełuszki 5, Lublin
Dostępność: Wystawa na parterze w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych.
Uwaga! Na wystawie odtwarzane są głośne dźwięki ­– przestrzeń całej Galerii może być czasowo nieprzyjazna dla osób wrażliwych sensorycznie. Te osoby zapraszamy do zwiedzania w następujące dni: wtorek, czwartek, piątek, sobota, niedziela od 12.00 do 16.00 lub w środy od 12.00 do 19.00. Ciche godziny na wystawie obowiązują w środy od 15.00 do 19.00. Otwarcie tłumaczone na PJM, tłumaczenie: Marta Stępniak, oraz na język ukraiński, tłumaczenie: Volodymyr Dyshlevuk.
Wystawa czynna do 5.05.2024 (wt.–niedz., godz. 12.00–19.00)

Wstęp wolny

Osoby artystyczne: Barbara Gryka, HERR WUNDER (Kuba Niedźwiedź), Przemysław Piniak, Kamil Janczewski (bolimienoga), Agata Konarska, Blanka Rzepecka
Osoby kuratorskie: Waldemar Tatarczuk, Mateusz Wszelaki

Otwarciu wystawy towarzyszyć będzie performance Ali Urwał.

• Kuratorskie oprowadzanie: 8.02.2024 (czwartek), godz. 17.00  oraz 15.02.2024 (czwartek), godz. 17.00; prowadzenie: Mateusz Wszelaki

„Uratujemy świat – my młode i dziad!” – ten proroczy tekst niedawno usłyszeliśmy podczas spotkania, które nieformalnie zawiązało się w jednej z lubelskich kawiarni. Pomiędzy rozwibrowanym towarzystwem, aromatem kawy i lejącym się winem wstała grupka młodych osób, które z wielkim namaszczeniem próbowały przekonać nas o konieczności kolektywizmu, wspólnej racji, pójścia ramię w ramię i odrzuceniu wszelkiej niezgody. Na samym początku ciężko się na to patrzyło, bo owa grupa nie miała żadnej siły przebicia. Aż do wygłoszenia tego proroctwa… Skąd nagle takie namaszczenie w ich słowach? Skąd taka powaga i zdolność do dotknięcia ludzkich serc? Zadawaliśmy sobie pytanie. Od tego momentu to już nie osobiste problemy były meritum, ale przekaz płynący ze wspólnego bycia. Kto jest tymi młodymi, a kto dziadem? I jaka jest rola wspomnianego dziada? Każda osoba, która wtedy była z nami w kawiarni wyciągnęła notatnik, skrawki papieru, resztki serwetek i poczęła notować. A notatkami były plany na ratunek świata. Momentami naiwne, górnolotne, niektóre pisane ze świadomością braku odpowiednich środków. Ale one były, one się wydarzały, tam wydarzała się magia wyjścia poza zamknięte głowy. Nagle stały się one otwarte na rzeczywistość dookoła, której nie da się już ominąć.

Dosłownie czuliśmy się jakby księżyc przybliżył się do nas. A my staliśmy się niczym owładnięci magią. Magią nocy, chwili, trwania. Magią marzeń, rytuałem kolektywnego stawania się… no właśnie, kim-stawania? Kim stajemy się podejmując próbę działania? Przecież jasne, że czarodziejkami. Czarodziejki zmieniają rzeczywistość. A księżyc im towarzyszy.

Nagle brawa i szybki powrót do rzeczywistości. Znowu przy kawie, gwarze rozmów i wokół zajętości problemami codzienności osobistej. Ale my, dalej siedzący przy jednym stoliku wiedzieliśmy, że coś tli się w nas. Wiedzieliśmy, że mając to coś musimy odpowiedzieć na wezwanie, które rozlega się nadal. Które brzmi, które dudni niczym dzwon na wawelskiej wieży. Dlatego zapraszamy Was do świata naszych odpowiedzi, naszej analizy, naszych łez i radości. Tańca i snu, transu i śmiertelnej rzeczywistości. Nas młodych i dziada-Waldemara. Bo w końcu zawsze patrzymy na naszych dziadów, choćby nie wiadomo jak nas irytowali. Zawsze niesiemy jakieś dziedzictwo. Zawsze wchodzimy w jakiś labirynt – (na)znaczeń, spojrzeń, opinii, pochwały i krytyki.

Niech świeci księżyc, a kapela na patykach dudni marsza!

(tekst: Mateusz Wszelaki)

Otwarcie: 25.11.2023 (sobota), godz. 17.00; wydarzenie towarzyszące: koncert na pożegnanie lata
Gdzie: Galeria Labirynt (przestrzeń Curortu Vieniava), ul. Popiełuszki 5, Lublin
Dostępność: Wystawa na parterze w przestrzeni wolnej od barier architektonicznych. Wernisaż nieprzyjazny dla osób z nadwrażliwością sensoryczną na dźwięki i światła.
Wystawa czynna do 3.12.2023 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp wolny

Osoby artystyczne: Kolektyw [ZOBACZ JAK] – Paulina Mazurek i Michał Tokarz
Kuratorka: Aleksandra Pietrzak

Elsewhereland. Wielkie narracje

Od wielkich wypraw i odkryć geograficznych Marco Polo, Krzysztofa Kolumba, Vasco da Gamy, Amerigo Vespucciego, Ferdynanda Magellana, przez Mary Kingsley, Marię Czaplicką, Felicity Aston, Idę Pfeiffer, aż po zmasowaną turystykę, konsumpcjonizm i biura podróży.

Za początek turystyki uznaje się rok 1841, kiedy Thomas Cook zorganizował wycieczkę kolejową z Leicester do Loughborough. Po zaledwie stu siedemdziesięciu latach – jak podaje Światowa Organizacja Turystyki (UNWTO) – liczba podróżujących po świecie przekroczyła miliard, z roku na rok sukcesywnie rosnąc, aż do czasu pandemii COVID-19.

Turystyka stanowi jedną z najpotężniejszych gałęzi światowego handlu oraz istotny środek globalizacji. Im wyższy będzie wskaźnik globalnej turystyki, tym większa będzie przenikalność kultur. Wizerunki krajów się skomercjalizowały, stały się towarem wystawionym na sprzedaż, co stworzyło turystyczny symulakr – imitację – wyobrażeń o rajskich wakacjach i nowych wielkich podróżach. Jak pisał Dean MacCannell powstała „nowa klasa próżniacza”, czyli turysta-konsument na wakacjach. Konsumujemy wszystko, włącznie z krajobrazem i scenerią świata, które stają się niezbędną scenografią stymulującą konkretne zachowania. Czym byłyby wakacje bez TripAdvisora?

Nie byłoby jednak wakacji bez zdjęć. Aparat jest jednym z najważniejszych i najczęściej spotykanych elementów turystycznego ekwipunku. Turyści często jednak wcale nie podziwiają rzeczywistych widoków, a skupiają się wyłącznie na wyszukiwaniu ich wyidealizowanych przedstawień. Fotografia nie jest odbiciem rzeczywistości, ale jej subiektywną interpretacją. Zdjęcia są turystyczną narracją zwielokrotnionych, zreprodukowanych stereotypowych znaków.

Przypomnij sobie tylko, ile czasu zajęło Ci znalezienie kadru bez śmieci na pierwszym planie? Rzeczywistość zmienia się pod nasze oczekiwania. Jeśli coś do niej nie pasuje, zasłaniamy je kurtyną, retuszujemy obrazy biedy i zacofania. Współczesna turystyka jest planem w pełni kontrolowanym przez korporacje przemysłu rozrywkowego, towarem. Przestrzeń turystyczna stała się inscenizowanym spektaklem.

Wystawa zaprasza do dialogu z miejskim stylem podróżowania i jego konsekwencjami. Turyści są widzami, a na scenie rozgrywa się spreparowana rzeczywistość, prawdziwe życie toczy się jednak za kulisami.

(tekst: Aleksandra Pietrzak)

Kolektyw [ZOBACZ JAK] – Paulina Mazurek i Michał Tokarz (ur. 1995 w Lublinie i Dębicy) – duet artystyczno-edukatorski, doktoranci dyscypliny sztuki plastyczne Szkoły Doktorskiej Uniwersytetu KEN w Krakowie. Centrum ich działań stanowi sztuka jako doświadczenie społeczne. W czasie wolnym tworzą w duchu przyjemnego nonsensu i dekonstruują obowiązujące konwencje. Zajmują się zagadnieniami turyzmu, tożsamości lokalnej, terytorium, centrum i peryferii, a także doświadczeniem miejsca i podróży, sposobami percepcji i rejestracji rzeczywistości. Odwołują się do towarzyszącej nam codziennie kultury materialnej i wpisanych w nią konwenansów. Tworzą prace intermedialne łączące instalację, fotografię, grafikę, nowe media, wideo i wiele innych. Jako Kolektyw uczestniczyli w rezydencjach artystycznych STN:ORT 2022 Zaungast – gość przy płocie i w BWA Krosno, są autorami wystawy „Biuro pozostawania” w BWA Krosno i uczestnikami wystaw zbiorowych.

Wystawa w ramach turnusu VI na Curorcie Vieniava.