ur. 1963 w Warszawie
W 1993 roku ukończyła warszawską Akademię Sztuk Pięknych. Autorka rzeźb, fotografii, instalacji, performansów oraz filmów wideo. Czołowa reprezentantka nurtu sztuki krytycznej.
Artystka znana jest z kontrowersyjnych prac, które łamią społeczne tabu, dotykając zagadnień takich jak śmierć, choroba, nagość, cielesność, seks i religia, a także poddają krytycznej rewizji dyskursy społeczno-polityczne. W swojej twórczości podejmuje również problematykę tożsamości płciowej oraz podważa związane z nią stereotypy, płeć traktując jako akt performatywny. W projekcie W sztuce marzenia stają się rzeczywistością (2003–2009) Kozyra wciela się w różne role, np. śpiewaczki operowej, drag queen albo czirliderki, grając wyobrażeniami na temat kobiecości i męskości. Od 2012 roku w projekcie Szukając Jezusa artystka bada zjawisko tzw. syndromu jerozolimskiego.
Katarzyna Kozyra, Diva. Reinkarnacja, performans z cyklu W sztuce marzenia stają się rzeczywistością, 2005, wideo, 8’07”
Publiczność oczekująca na pojawienie się artystki najpierw zobaczyła projekcję – przedwojenne zdjęcie diwy sfotografowanej w klatce z lwem – której towarzyszyła odegrana z płyty analogowej uwertura do jakiejś arii. Gdy powoli wygaszany obraz zniknął całkowicie, na scenę wniesiono w klatce (początkowo przysłoniętej tkaniną) artystkę – przebraną w kostium grubej kobiety zrobiony ze specjalnej pianki według odlewu autentycznego ciała. Całkowicie „schowana” w tym kostiumie Kozyra wykonała, przy akompaniamencie Maestra, arię Olimpii – bezdusznej lalki z Opowieści Hoffmana Jacques’a Offenbacha. Jak widać na filmie z performansu, usta diwy się nie poruszają, głos Kozyry podwójnie uwięzionej – w metalowej klatce i piankowym ciele – jest ledwo słyszalny dla publiczności. Artystka jest instruowana przez mężczyznę, Maestra, surowego nauczyciela, który ją publicznie karci. [opis pracy dzięki uprzejmości Fundacji Katarzyny Kozyry].
