W 2000 roku ukończył wrocławską Akademię Sztuk Pięknych. Autor rzeźb, instalacji, filmów wideo i rysunków, które przybierają niekiedy formę przestrzenną.
Artysta podejmuje w swoich pracach problematykę percepcji, pogranicza teorii sztuki i psychoanalizy, a także nawiązuje do tradycji rzeźby, twórczo ją reinterpretując. Interesuje go zarówno materialny wymiar dzieła (masa, faktura, ciężar), jak i jego czysta potencjalność. Brzeski często odwołuje się do figury ludzkiej, kładąc nacisk na jej emocjonalny wyraz. Nie stroni od estetyki brzydoty oraz swobodnej gry ze skalą i formą – jego twórczość pełna jest surrealistycznych, niepokojących i niecodziennych wizji. Artysta dużą wagę przywiązuje do materiałów, z których wykonuje swoje rzeźby, a także używa ich w specyficzny sposób, np. stalowe pręty kształtuje na wzór pnączy.
Olaf Brzeski, Powielacz, 2017, wideo, 8’00.
Praca przedstawia proces powstawania portretu mojego siedmioletniego syna Konstantego. Portret rysowany jest z pamięci, poddany uproszczeniom i ustandaryzowaniom.
Wykonuje go maszyna kopiująca jaką czasami się czuję, czymś co i tak pójdzie na przemiał jeśli sprowadzimy nasze życie do prostej idei przekazywania swojego genotypu. Moja próba rysowania symultanicznego i synchronicznego lewą i prawą ręką odnosi się tu do zawiadywania naszymi zmysłami i motoryką przez półkule mózgowe.
Od rdzenia kręgowego i mózgu zaczynam zresztą ten rysunek. Wszelkie drgania i niedoskonałości w takim procesie powstawania stanowią o indywidualności tego tworu.
Jest to po prostu portret dziecka płci męskiej, które będzie miało, być może, dziecko płci męskiej, które będzie miało, być może, dziecko płci męskiej itd [opis pracy: Olaf Brzeski].
