Ukończyła gdańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych, zdobyła tytuł doktora sztuki, artystka postkonceptualna, reżyserka i scenografka. Wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa narodowego oraz Fundacji Kultury. Wystawiała m.in. w Brooklyn Museum of Art, NKB i Kunstwerke w Berlinie, Museum on the Seam w Izraelu, Casino Luksemburg w Luksemburgu, CCA w Moskwie, Rydze, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Jej prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach sztuki, m.in.: Hauser & Wirth, FRAC Poitou-Charentes, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Znaki czasu Szczecin, Lublin, Olsztyn, Kolekcja Parlamentu Europejskiego, Kolekcja Śląskiego Muzeum Sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie. Jej filmy są doceniane i wyróżniane nagrodami w kraju i za granicą.
Generał i dziewczyna, 2019
Wideo, 34’43”
Anna Baumgart zajmuje się wideo, rzeźbą, instalacją, performansem, fotografią i tatuażem artystycznym. W swojej sztuce podejmuje temat ról społecznych, relacji władzy, pozycji kobiety we współczesnej kulturze. Film Generał i dziewczyna to impresja na temat życia Arajaryr Moreira de Campos – partnerki i sekretarki Humberto Delgado, portugalskiego generała rewolucjonisty zamordowanego przez reżim António Salazara w 1965 roku. Dziś imię Delgado jako narodowego bohatera widnieje w nazwie największego w Portugalii portu lotniczego. Nazwisko Arajaryr, która poniosła śmierć wraz z generałem, zostało zaś usunięte z Wikipedii, w której pojawiło się w rozwinięciu hasła „Delgado”. W uzasadnieniu dotyczącym dokonanej zmiany napisano, że sława generała nie czyni sławnej de Campos. Baumgart, zarówno w tym performansie, jak i w całej swojej twórczości bada sferę relacji społecznych, związków tego, co publiczne, z tym, co prywatne. Upomina się o wykluczonych, wskazując na fakt patriarchalnego ujmowania historii, w której często nie ma miejsca dla kobiet przyczyniających się i pracujących na sukces swoich partnerów. Baumgart stawia więc pytanie o historyczną sprawiedliwość i samą zasadę demokracji, o figurę kobiety jako figurę „Innej”, która jako słabszy, mniej znaczący element pozostaje usunięta z historii i pamięci.
W warstwie literackiej performans wykorzystuje tekst dramatyczny Wiktora Rusina napisany na zamówienie artystki.
