Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1996 r. pracuje w tamtejszym Zakładzie Rysunku. Twórczość Jabłońskiej prezentowana była w ramach wielu pokazów indywidualnych, m.in. w: Zachęcie, Warszawa; Galerii Kronika, Bytom; BWA, Zielona Góra; Galerii Arsenał, Białystok; a także na wystawach zbiorowych, m.in. w: Muzeum Sztuki, Łódź; Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, Toruń; Instytucie Sztuki Wyspa, Gdańsk; Galerii Manhattan, Łódź, a także w Brooklyn Museum, Sculpture Center i The De Lamar Mansion Centennial Salon of Arts & Ideas, Nowy Jork; Forum Kunst & Architektur, Essen; n.b.k., Berlin. Mieszka i pracuje w Bydgoszczy.
Nicość, 2019
Wideo, 04’00”
Elżbieta Jabłońska zajmuje się projektami aktywizującymi różne środowiska, instalacją, performansem, fotografią. Jej twórczość często dotyczy ról społecznych, pozycji i funkcji jakie przypisuje się w społeczeństwie jednostkom i grupom. Artystka analizuje plagę jako pewien stan umysłu, dysfunkcję, która powoli zagarnia świadomość, infekuje ją i przekształca. Może stanowić zagrożenie dla zdrowia podmiotu, wymaga wsparcia sił zewnętrznych i mobilizacji wewnątrz. Krótki tekst pojawiający się w filmie Jabłońskiej to zapis znaleziony po latach w notesie jej dziewięcioletniego wówczas syna. To swoiste haiku na temat wszechogarniającej nicości. „Po kilkunastu latach trudno ocenić, czy to tekst znaleziony i przepisany, czy znaleziony i sparafrazowany, czy wymyślony przez Antka.” – komentuje artystka. Dziecięca refleksja nad abstrakcyjnymi pojęciami, które zajmują umysły filozofów, jest próbą odnalezienia ogólnej zasady świata, pracą świadomości i momentem konfrontacji z niepojętą rzeczywistością. To dziecięce „sobie pisanie” to tak naprawdę bardzo istotna chwila, która konstytuuje jednostkę szukającą sensu i podejmującą wyzwanie konfrontacji z własnym lękiem.
