Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii w 2012 r. uzyskała tytuł doktora sztuk pięknych. Laureatka licznych stypendiów artystycznych i naukowych: Delfina Studios, Londyn (2019); Zuger Kulturstiftung Landis & Gyr, Zug (2019); AiR Rockefeller Foundation Bellagio Center, Włochy (2018); POLIN Muzeum Żydów Polskich (2016/2017) i wielu innych. Jej prace były pokazywane na międzynarodowych wystawach indywidualnych i grupowych w takich instytucjach jak ZiF Center for Interdisciplinary Research, Bielefeld; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa, National Museum of Contemporary Art (MNAC), Bukarest, Void Gallery, Londyn-Derry Galeria Arsenał, Białystok, Szwedzki Parlament, Atlas Sztuki, Łódź, Max Liebermann Haus, Berlin; Zachęta Galeria Narodowa, Warszawa DEPO Gallery, Istanbul (2014). Jej prace znajdują się w prywatnych oraz instytucjonalnych kolekcjach sztuki. Mieszka i pracuje w Berlinie.
W tym samym mieście, pod tym samym niebem…, 2011-2015
Wideo, 01:23’56” (wybór)
Anna Konik tworzy wideo instalacje in situ, filmy artystyczne, paradokumenty, ale i obiekty, fotografię oraz rysunek. W centrum jej zainteresowania znajduje się człowiek jako jednostka społeczna uwarunkowana złożonymi czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi. W swoich pracach stawia pytanie o tożsamość, pamięć i rzeczywistość społeczną wielu z nas.
W tym samym mieście, pod tym samym niebem… składa się trzydziestu pięciu filmów nagranych w odpowiedzi na niechęć wobec imigrantów oraz na tragedie, jakie towarzyszą ich przemytowi do Europy. Pierwsza część została nagrana w 2011 roku w Sztokholmie, stolicy Szwecji, druga w 2012 roku w Białymstoku, tuż przy wschodniej granicy Polski. Kolejna realizowana była w Rumunii, głównie w Bukareszcie, w 2013 roku. Równolegle w Stambule w Turcji powstawała czwarta część, a ostatnia zrealizowana została w Nantes we Francji na przełomie 2014 i 2015 roku. Wszystkie filmy skupiają się na autentycznych relacjach kobiet poszukujących domu oraz życia z dala od wojny, terroryzmu, biedy, seksualnej opresji i przemocy. Zarejestrowane świadectwa niosą ze sobą słowa pełne rozpaczy, lęku, zwątpienia, a zarazem oburzenia, żądanie sprawiedliwości i zrozumienia. Zrozumienia, opartego na empatii, rozpoznaniu drastycznych powodów ucieczki, ale przede wszystkim akceptacji człowieka jako podmiotu, który żyje pomimo swojej obcości i odmienności.
