Urodzona w 1962 r. w Baku, Azerbejdżan. Mieszka i pracuje w Baku. Shikhlinskaya studiowała malarstwo monumentalne w Instytucie Sztuk Pięknych im. Mukhina w Sankt Petersburgu (1981-1983) oraz na Uniwersytecie Kultury i Sztuki w Baku, gdzie w 1988 r. otrzymała dyplom. Jest uznaną artystką azerbejdżańską posługującą się wieloma mediami, począwszy od sztuki o charakterze site-specific, po malarstwo, fotografię i instalacje wideo. Angażuje się w działania multimedialne, w ramach których wykorzystuje swoje wielokulturowe pochodzenie, by tworzyć prace dotyczące złożonych relacji pomiędzy polityką, pamięcią historyczną i tożsamością narodową. Odnosząc się niebezpośrednio do kwestii społecznych, Shikhlinskaya równoważy w swoich pracach aspekty estetyczne oraz głębokie przesłanie konceptualne. Pionierka sztuki konceptualnej w Azerbejdżanie. Została wyróżniona tytułem Honorowego Artysty Republiki Azerbejdżanu. Artystka uczestniczyła w wielu biennale oraz wystawach organizowanych przez muzea i instytucje sztuki, m.in. Galerię MAMA.ART, Rzym; Muzeum Pera, Stambuł; Museum Wunderkammer, Halle; Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Baku; Gruzińskie Muzeum Narodowe, Tbilisi; Niemieckie Muzeum Historyczne, Berlin; Palazzo Reale, Milan; Kumu Kunstimuuseum, Tallinn; MOCAK, Kraków; Documenta13, Kassel; Państwowe Muzeum Sztuki w Dreźnie; 52. Biennale w Wenecji – Pawilon Republiki Azerbejdżanu.
Praca azerbejdżańskiej artystki to dwukanałowa projekcja ukazująca mury na półwyspie Abszeron. Odwołuje się w niej do zmian, jakie zaszły w pejzażu jej rodzinnego kraju po boomie ekonomicznym, jakiego doświadczył Azerbejdżan w ostatnich latach. Jest to jednak bardzo dwuznaczny sukces, oparty głównie na biznesie naftowym, oligarchii, wydatkach na zbrojenia i korupcji, podczas gdy większość obywateli nadal cierpi biedę, posiada bardzo niewielki margines swobody obywatelskiej oraz jest ograniczonych cenzurą. Jednym ze skutków azerbejdżańskiego kapitalizmu i prywatyzacji jest zupełnie niekontrolowana budowlana samowola, wyrażająca się przez wznoszenie murów. Klaustrofobia odwołuje się do nowej, absurdalnej i ponurej architektury Azerbejdżanu zdominowanej przez mury, najczęściej odgradzające przestrzenie prywatne, które artystka zaobserwowała zwłaszcza w stolicy, Baku. Niektóre znajdują się pośrodku wolnej przestrzeni i właściwie nie wiadomo do końca, co miałyby „ochraniać”. Do dziś artystce udało się zaobserwować około 70 rodzajów muru, które składają się na serię. Proliferacja murów może być komentarzem na temat porażki demokracji i społeczeństwa obywatelskiego w byłych republikach radzieckich, czy szerzej, na temat ograniczonej wolności we współczesnych społeczeństwach kapitalistycznych.
Sabina Shikhlinskaya, Klaustrofobia [GL], wideo, 2013; seria zdjęć, 2013-2017, praca w procesie, fot. Wojciech Pacewicz
Sabina Shikhlinskaya, Klaustrofobia [GA], wideo, 2013; seria zdjęć, 2013-2017, praca w procesie, fot. Kacper Gorysz
