Daleko od Polski, film amerykańskiej reżyserki i teoretyczki Jill Godmilow (ur. 1943 w Filadelfii, mieszka i pracuje w Nowym Jorku), zainspirowany został przez strajki w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 roku. To przełomowe dzieło w historii eksperymentalnego kina dokumentalnego, które podważyło konwencjonalne sposoby budowania narracji, podejmując refleksję nad samym medium i jego ograniczeniami w reprezentowaniu politycznych wydarzeń i konfliktów. Film o Solidarności stał się manifestem nowatorskiej koncepcji ‚dramatary’ – udramatyzowanego dokumentu, balansującego na granicy kina non-fiction, fabuły i sztuki współczesnej. W sierpniu 1980 roku reżyserka kręciła w Polsce film o Jerzym Grotowskim, a po powrocie do Nowego Jorku nie mogła już liczyć na ponowne uzyskanie wizy. Mimo to zdecydowała się opowiedzieć o powstającej właśnie Solidarności. Zasadniczą osią filmu są trzy zainscenizowane wywiady, które ukazały się w 1981 roku na łamach polskiej prasy: z Anną Walentynowicz, z cenzorem o kryptonimie K62 i z górnikiem, którego postać została skompilowana z kilku materiałów publicystycznych. Inscenizacje przeplatane są fragmentami reportaży z Polski oraz całkowicie fikcyjnej fabuły.
Jill Godmilow, Daleko od Polski, czas trwania: 106’11”, 1984
