Urodzona w 1984 r. w İskenderun, Turcja. Mieszka i pracuje w Londynie i Stambule. Zdobyła dyplom licencjacki na Akademii Sztuk Pięknych Albertina w Turynie oraz dyplom magisterski na Royal College of Art w Londynie. Od 2009 r. prezentuje swoje prace na wystawach indywidualnych, m.in. w: UCA Rochester, Wielka Brytania; Galleria Alberto Peola, Turyn; Castello di Rivoli, Turyn; ARTER-Space for Art, Stambuł; Artpace, San Antonio; Harpe 45, Lozanna. Brała także udział w licznych wystawach zbiorowych, m.in. na: Biennale w Göteborgu (2017); Pinacoteca Albertina, Turyn; Jewish Museum, Nowy Jork; SALT Galata, Stambuł; SALT Ulus, Ankara; ICA, Londyn; Manifesta 9, Gandawa.
Fatma Bucak, Imperium wyobraźni [GA], wideo, 2016
Niemal wszystkie prace Fatmy Bucak, urodzonej na syryjsko-tureckiej granicy, wykształconej w Londynie, oscylują wokół poetyki, pragmatycznych warunków i ludzkich konsekwencji granic, pograniczy i murów, jak również dotyczą cenzury, przemocy ze strony państwa oraz masowej emigracji. Artystka inspiruje się naturalnym folklorem swoich rodzinnych stron, aranżując go jednak w wyestetyzowane, symboliczne sytuacje. W Imperium wyobraźni artystka opowiada o tzw. murze w Maroku, który ciągnie się przez zachodnią Saharę na długość 2700 km, rozdzielając tereny okupowane przez Maroko i resztę Sahary. Mur jest otoczony skomplikowaną siecią obronną i tysiącami min. Ludzie giną, a rodziny zostają rozdzielone i skazane na życie w obozach dla uchodźców na niezmierzonej pustyni pod okiem uzbrojonych żołnierzy. W filmie następuje symboliczne zniszczenie muru przez dwóch aktywistów wyzwolenia Sahary, przebywających w obozie dla uchodźców. Przykrycie okupowanej ziemi tkaniną unieważnia na chwilę granicę, której konsekwencje w życiu na terenach okupowanych są jednak boleśnie realne.
Fatma Bucak, Błogosławieni jesteście, którzy przychodzicie. Rozmowy na granicy turecko-armeńskiej [GL], wideo, 2012
Praca Błogosławieni jesteście, którzy przychodzicie. Rozmowa na granicy turecko-armeńskiej zadaje pytania o kulturową i genderową przynależność. Artystka udaje się do wioski, w której kiedyś mieszkali chrześcijańscy Ormianie, zaś a od momentu, kiedy zaczęła się turecka i muzułmańska okupacja ‒ demografia, kultura i religia tego miejsca uległy całkowitemu przeobrażeniu. Tajemnicza, odziana na czarno kobieta wykonuje trudne do odczytania gesty w obecności grupki starszych, tureckich mężczyzn, którzy ironicznie komentują i kwestionują jej zachowanie. Praca Bucaki odwołuje się do patriarchatu i prawa silniejszego, które od zawsze rugowało jedne kultury na rzecz innych.
