ZJEMY WASZE DZIECI. Z CEBULĄ

Ponad 50% Polek i Polaków uważa, że homoseksualność to odstępstwo od normy, ale należy ją tolerować. Kolejne 16% – że to rzecz normalna. Jednocześnie aż 66% z nas sądzi, że pary gejów i lesbijek nie powinny publicznie pokazywać swojego sposobu życia (kwietniowe badanie CBOS-u „Stosunek Polaków do związków homoseksualnych”). Czyli: mogą sobie żyć, ale niech się nie obnoszą. Rozumiem, ale… Toleruję, ale… Niech sobie żyją, ale… Badania możemy interpretować na rozmaite sposoby. Czy kilka uspokajających wskaźników pozwala nam jednak spać spokojnie i udawać, że „wszystko gra”? W podobnym czasie realizował badanie IPSOS, pytający Polki i Polaków o największe zagrożenia dla Polski. Wśród mężczyzn między 18 a 39 rokiem życia zwyciężyły ideologia gender i LGBT+, dystansujące kryzys klimatyczny i starzenie się społeczeństwa. Może więc nie powinno nas dziwić, że dostrzegłszy zagrożenie, Polacy stają w obronie wartości? Małżeństwo z Lublina przynosi na marsz równości samodzielnie skonstruowany ładunek wybuchowy, w Białymstoku w ruch idą kamienie i butelki, we Wrocławiu dziennikarz, który zwraca uwagę na homofobiczne graffiti, kończy z zakrwawioną twarzą i złamanym nosem. Czego „lobby LGBT” chce uczyć dzieci? Czy wszyscy geje chodzą na parady? Dlaczego jadąc samochodem w kierunku tolerancji L, G i B, trzymają, T w bagażniku? Dlaczego 67% obywateli deklaruje, że nigdy nie poznało osobiście żadnego geja ani lesbijki? Gdzie w tym wszystkim są osoby bi? Kto kogo powinien się bać? I wreszcie: czy wrogie plemiona zamieszkujące Polskę potrafią jeszcze ze sobą rozmawiać?
„Zjemy wasze dzieci. Z cebulą” to spektakl dokumentalny oparty na rozmowach z członkami społeczności LGBT+ oraz z osobami nieheteroseksualnymi, które odżegnują się od tego skrótu. Opowieść o byciu innym TU i TERAZ – w Polsce po Białymstoku, po „tęczowej zarazie”, „indoktrynacji LGBT” i „ideologii gender”. O ludziach. Z ich lękami, marzeniami i wkurwieniem.TWÓRCY
Reżyseria: Dorota Bator, Grzegorz Grecas, Ada Tabisz, Robert Traczyk
Dramaturgia i wywiady: Piotr Adamczyk, Dorota Bator, Grzegorz Grecas, Tomasz Jeznach, Ada Tabisz, Robert Traczyk
Scenografia: Iza Banaszek
Występują: Marta Bartczak, Katarzyna Janek, Anka Kieca, Hubert Fiebig, Janek Niemczyk, Paweł Pacyna, Małgorzata Polakowska, Krzysztof Satała
Produkcja: Piotr Adamczyk, Tomasz Jeznach, Robert Traczyk
Premiera: 20 lutego 2020, Instytut Grotowskiego
Spektakl został zrealizowany w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego w ramach projektu „Teatr na faktach”.
„Teatr na faktach” to projekt Instytutu Grotowskiego, którego celem jest popularyzacja teatru dokumentalnego wśród wrocławskich widzów oraz młodych twórców teatralnych. Składa się z corocznych kursów dla dramaturgów, reżyserów, aktorów, muzyków, badaczy i scenografów, w trakcie których poznają oni nowe narzędzia opisywania i przedstawiania rzeczywistości w formie spektaklu dokumentalnego. Podsumowaniem kursów są przeglądy zrealizowanych przez uczestników spektakli – także na podstawie ich własnych pomysłów i scenariuszy. Podczas pierwszej edycji „Teatru na faktach”, w sezonie 2018/2019, powstało jedenaście autorskich spektakli, zaprezentowanych podczas dwóch przeglądów – w lutym i podczas „Nocy na faktach” w czerwcu. Punktami wyjścia dla teatru dokumentalnego są historia, wspomnienie i przeżycie jednostki, często umykające perspektywie tekstów literackich, niebędące w orbicie najpopularniejszych tematów. Metoda verbatim, czyli dosłownego przedstawienia świata na scenie, szeroko stosowana w Rosji, Wielkiej Brytanii czy Niemczech, mimo podejmowanych od lat 90. starań nie trafiła dotychczas w Polsce na podatny grunt. Głównym założeniem projektu jest wprowadzenie tej formy na polską scenę teatralną i dalszy rozwój narzędzi, jakie daje teatr dokumentalny. „Teatr na faktach” przewidziano na trzy sezony teatralne, z kulminacją w roku 2021. Do tego czasu powstanie baza tekstów o teatrze dokumentalnym i scenariuszy dokumentalnych oraz festiwal dokumentu.
Opiekun artystyczny: Krzysztof Kopka
Koordynator projektu i współprowadzący: Jakub Tabisz