„Jad. Elektrownia wodna” to nowa wystawa jednego z najciekawszych współczesnych artystów ukraińskich Daniila Revkovskyiego. Głównym bohaterem projektu jest fikcyjna postać Leonida Karensky’ego, z pieczołowicie wykreowaną biografią specjalnie na potrzeby wystawy. Ekspozycja jest zapowiedzią większego projektu artysty o muzyce lat 70.

Otwarcie wystawy: 6.12.2024 (piątek), godz. 20.00
Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Jolanta Gromada. Tłumaczenie na język ukraiński; tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Tłumaczenie na język angielski; tłumacz: Hubert Bania.
Wystawa czynna do: 5.01.2025 (wt.-niedz.), godz. 12.00-19.00
Wstęp: wolny

Kurator: Waldemar Tatarczuk

Daniil Revkovskyi kreuje biografię Leonida Karensky’ego, który pracował w elektrowni wodnej w Dnieprze, a w wolnym czasie współtworzył zespół muzyczny. Od początku 1974 roku miał wizje przyszłości swojego nienarodzonego dziecka, od jego rozwoju w łonie matki do śmierci w trolejbusie przy elektrowni wodnej w 2024 roku. Te obsesyjne myśli doprowadziły go do popełnienia samobójstwa w grudniu 1974 roku. Projekt jest trailerem większej pracy o zespołach muzycznych lat 70. Efektem końcowym będzie występ dwóch zespołów muzycznych z piosenkami o pogodzie.

Daniil Revkovskyі pochodzi z Charkowa na Ukrainie, łączy różne formaty praktyk artystycznych (instalacje, rekonstrukcje, wideo, archiwa), badając konteksty i krajobrazy przemysłowych regionów Ukrainy. Ukończył Państwową Akademię Projektowania i Sztuki w Charkowie, specjalizując się w projektowaniu graficznym. Był nominowany do nagrody PinchukArtCentre w latach 2018, 2020 i 2022 w duecie z Andrijem Rachynskim. Zdobywcy nagrody publiczności PinchukArtCentre Prize 2020 za projekt „Hooligans”. W 2022 roku zdobyli główną nagrodę Allegro Prize. W 2024 r. Daniil Revkovskyi i Andriy Rachynskyi reprezentowali Ukrainę na 60. Biennale w Wenecji.

Rezydencja organizowana jest jako część projektu CreArt 3.0 #stringing_together, współfinansowanego w ramach programu Unii Europejskiej „Kreatywna Europa”.

Najnowsza wystawa Gabrieli Benedeti, którą od czwartku będzie można oglądać w Galerii Labirynt 2, wnikliwie bada relacje między człowiekiem, środowiskiem a przemysłem. Benedeti, znana z zaangażowanego podejścia do sztuki, prezentuje tym razem instalacje audio-wizualne. Artystka nie tylko dokumentuje i obserwuje, ale także konfrontuje publiczność z pytaniami o nasze wybory energetyczne. Jej wystawa to zaproszenie do refleksji nad odpowiedzialnością za środowisko i przyszłością planety.

Otwarcie wystawy: 5.12.2024 (czwartek), godz. 17.00
Gdzie: Galeria Labirynt 2, ul. Grodzka 3, Lublin
Język: otwarcie w języku polskim. Tłumaczenie na PJM; tłumaczka: Jolanta Gromada. Tłumaczenie na język ukraiński; tłumacz: Volodymyr Dyshlevuk. Tłumaczenie na język angielski; tłumacz: Hubert Bania.
Wystawa czynna: 6-8.12.2024 (pt.-niedz.), godz. 15.00-19.00
Wstęp wolny

Kuratorka: Magdalena Linkowska

Gabriela Benedeti jest uważną obserwatorką otoczenia, w którym tworzy. Sztuka jest dla niej zarówno pasją, jak i narzędziem zmian i dialogu. Benedeti w swojej praktyce artystycznej zajmuje się min. fotografią dokumentalną, autoportretem, sztuką wideo, czy techniką wideojokey.

Na obecnej wystawie artystka przedstawia audio-wizualne instalacje z użyciem wideo mappingu, gdzie przy użyciu węgla kamiennego i peletu drzewnego analizuje wpływ przemysłu energetycznego na naszą codzienność. Wykorzystując zaawansowane techniki wizualne i metaforyczne zestawienia, artystka dekonstruuje pojęcie „zrównoważonej energii”, zachęcając do krytycznej refleksji nad wyborami energetycznymi. Gabriela Benedeti w swoich instalacjach zestawia dwa pozornie odległe, lecz powiązane przemysły: węglowy w Polsce i produkcję pelletu drzewnego w Portugalii. Poprzez to porównanie ukazuje, że choć formy eksploatacji zasobów różnią się, ich skutki ekologiczne i społeczne są równie destrukcyjne.

Rezydencja organizowana jest jako część projektu CreArt 3.0 #stringing_together, współfinansowanego w ramach programu Unii Europejskiej „Kreatywna Europa”.

Gabriela Benedeti jest artystką wizualną, ma tytuł magistra cyfrowych studiów audiowizualnych Uniwersytetu w Aveiro (2017). W ciągu ostatnich lat zgłębia dziedzinę audiowizualną, badając jej różnorodne języki i techniki poprzez projekty skupione głównie na sektorach kultury, środowiska i edukacji. Na nowej wystawie Gabriela Benedeti poszerza swój repertuar artystyczny, eksperymentując z nowymi narzędziami i technikami, takimi jak mapowanie wideo i obwody elektryczne oparte na Arduino.

Poprzez swoją praktykę artystyczną pokazuje nierozerwalny związek między sztuką a życiem, wierząc, że jej dzieła nie tylko odzwierciedlają jej osobiste doświadczenia, ale także służą jako narzędzie do refleksji społecznej i środowiskowej. Prace Gabrieli Benedeti odzwierciedlają jej zaangażowanie zarówno jako artystki, jak i żywej istoty, przeplatając twórczą ekspresję z pilnym dyskursem środowiskowym.

Labirynt nie jest white cubem; ani fizycznie ani – tym bardziej – mentalnie. Poprzednie projekty zostawiają tu ślady, zarówno symboliczne, jak i fizyczne, sztuka pozostaje w ciągłym, krytycznym dialogu z rzeczywistością, która na bieżąco współtworzy program instytucji, otwartej na to, co nieprzewidziane.

W przeszłości Labiryntu obecne są wielkie postaci polskiej i międzynarodowej sztuki, ale w perspektywie „100 lat w Labiryncie” poprzednie pół wieku nie jest źródłem kultu przodków. Przeciwnie, jeżeli od artystycznych „przodków” i „przodkiń”, których prace zgromadzone są w historycznej części wystawy, można się czegoś nauczyć, to między innymi stronienia od jakichkolwiek kultów. A także pamiętania, że artefakty sztuki są wartościowe o tyle, o ile są nośnikami postaw, idei i międzyludzkich relacji. I tego, że mając wybór między buchalterią rynku sztuki a artystyczną biurokracją, najlepiej wybrać trzecią drogę.

Czy jest to uniwersalny przepis na artystyczną instytucję? Zapewne nie; nie każda galeria może, potrafi i chce być Labiryntem; nie każda też nim być powinna. Z drugiej strony w momencie, w którym tak gorąco dyskutujemy o przyszłości instytucji w Polsce, dobrze, że istnieje taka, która jest świadoma, że przyszłość – kolejne pół wieku – już trwa.

[Stach Szabłowski, fragment tekstu o wystawie „100 lat w Labiryncie”]

 

100 lat w Labiryncie

Gdzie: Galeria Labirynt, ul. ks. J. Popiełuszki 5, Lublin
Wystawa czynna do: 5.01.2025 (wt.-niedz., godz. 12.00-19.00)
Wstęp: 8 zł bilet normalny, 4 zł bilet ulgowy

Kurator: Waldemar Tatarczuk

Wystawa „100 lat w Labiryncie” składa się z kilku części, które wchodzą ze sobą w dialog i jednocześnie tworzą odrębne światy. Pierwotnie były to: pierwsze 50; pomiędzy; drugie 50. Mowa jest zatem o Galerii Labirynt w latach 1974-2074. Po zamknięciu części historycznej, która gromadziła prace artystów i artystek związanych z Labiryntem w ciągu ostatniego półwiecza, główną rolę odgrywa na wystawie teraźniejszość i przyszłość. W ten sposób, poprzez kolejne rozdziały, zamiast pozostawać niezmiennym obiektem czy zatrzymanym w czasie kadrem, wystawa staje się opowieścią, otwartą przestrzenią. Nie chcemy bowiem wyłącznie celebrować przeszłości – byłoby to zaprzeczeniem idei Galerii Labirynt. Równie ważnym celem tej wystawy jest próba odpowiedzi na pytanie – co dalej, jakie ma być kolejne 50 lat?

A oto, co obecnie można oglądać w ramach wystawy „100 lat w Labiryncie”:

Pomiędzy

Tę część wystawy tworzą w dużej mierze prace wideo twórców i twórczyń, obecnych w programie Labiryntu w minionych latach.

Osoby artystyczne: Anna Baumgart, Wojciech Bąkowski, Przemek Branas, Oskar Dawicki, Katarzyna Górna; Barbara Gryka, Julia Golachowska, Jonasz Chlebowski; Sarah Hill, Paweł Korbus, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Joanna Rajkowska, R.E.P., Wiktor Stribog, Ala Urwał, Franek Warzywa i Młody Budda, Anna Zaradny

Otwarta przestrzeń

Każda osoba, która odwiedziła wystawę „100 lat w Labiryncie” w pierwszych tygodniach od jej otwarcia, widziała jedną salę wystawową wypełnioną pracami reprezentującymi pierwszą 50-kę, a także prace, które sytuują się „pomiędzy”. W drugiej sali nie było niczego poza pozostałościami po „Curorcie Vieniava” oraz pudłami. Po czterech tygodniach trwania wystawy pojawiły się tu nowe obiekty młodych osób artystycznych, które odpowiedziały na nasz open call.

Osoby artystyczne: Katarzyna Bogusz, Stanisława Fidor-Tatarczuk, Konrad Gubała, Kacper Greń i Kuba Szreder, Michał Iwański, Wiktoria Janowska, Alicja Kochanowicz i Maciej Kwietnicki, Kolektyw Łaski, Włodzimierz Maciejczyk, Irena Mykoliv, Weronika Nowojska, Tomek Paszkowicz, Maciej Nowacki, Hanna Shumska, Paula Szymańska, Dominika A. Wasilewska, Gabriela Żylińska

[więcej]

Blisko ciemności 2 [do 1.12]

Wystawa inspirowana filmem „Near dark” z 1987, w reżyserii Kathryn Bigelow. Podobnie jak w filmie, zamiast prostego gatunkowego chwytu, ekspozycja skupia się na doświadczeniu postaw artystycznych zainteresowanych przełamywaniem konwencji. Poszukiwania alternatywnych sposobów wyrażania własnej osobowości, negocjowania kwestii tożsamości i związanej z tym widzialności. Ekspozycja wyróżniona Nagrodą Specjalną Fundacji Sztuki Polskiej ING na Warsaw Gallery Weekend 2024.

Osoby artystyczne: Eliza Chojnacka, Klaudia Figura, Konrad Gubała, Czaro Malinkiewicz, Paweł Marcinek, Przemysław Piniak, Zuza Piekoszewska, Maria Pietras, Maryna Sakowska, Mikołaj Sobotka, Bartosz Zaskórski
Kurator: Przemek Sowiński / galeria Łęctwo

[więcej]

Więcej o zamkniętej już części historycznej wystawy i dotychczasowych wydarzeniach towarzyszących przeczytacie tutaj.

Wystawa w ramach projektu „Galeria Labirynt – od galerii obrazów do galerii dla ludzi”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: Kultura-Interwencje. Edycja 2024

Sfinansowane przez Unię Europejską w ramach Krajowego Planu Odbudowy.

Honorowy patronat Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego